| Full text |
ed
zich naer de baen en scheen aendachtiglyk op iets te
luisteren. Een gerucht, als de stappen van peerden,
deed zich in de verte hooren. Wanneer hy zich over-
tuigd had, dat zyn oor hem niet bedroog, hief hy de
speer van den grond, en liep met snellen tred naer
zynen draver: hem het gebit in den mond gestoken
hebbende, klom hy in den zadel, en reed tot achter
eenen muer, die hem moest verbergen. Maer hy was
niet lang in deze schuilplaets, wanneer andere klanken
hem toekwamen : tusschen het geratel van wapenen
en het briesschen van rennende peerden, mengde zich
het klagend gehuil eener maegd. By het hooren dezer
noodkreten verbleekte de ridder onder zvnen helm;
die kleur kwam niet uit vrees op zyne wangen, want
de vrees was hem een onbekend gevoel, maer de eer
en de plichten eens ridders bevolen hem deze klagende
vrouw ter hulp te snellen. Zyn moedig hart glocide
reeds by de neiging om eene ongelukkige te redden,
alhoewel gewichtigere reden en eene plechtige belofte
hem verboden zich door iemand te laten kennen: hy
verbleekte dan door de bevechting die hy in zichzelven
moest onderstaen. Na eene korte wyl naderde het ge-
vaerte en de klachten der maegd werden voor den rid-
der verstaenbaer.
“ô Myn vader! myn vader!” riep zy op eenen toon
die hare pyn te kennen gaf.
Nu werd de ridder van alle verdere bedenking be-
roofd , deze stem had iets onbekends in zich dat zyn
hart diep geroerd had. Uy stak de spoor met drift in den
buk van zyn’ draver en vloog snellyk over de puin-
hoopen tot in de baen. Hier zag hy op eenen kleinen
SR
afstand het gevaerte aenkomen : zes fransche ruiters,
zonder speeren, maer anders welgewapend, dreven
hunne peerden met vollen toom in de baen: een van
hen had eene vrouw voor zich en omarmde haer met
kracht. Het lichte kleedsel der maegd vloog in den
wind en hare vrye lokken golfden zachtjes achter haer
neêrhangend hoofd; zy verweerde zich wanhopiglyk,
tegen dengenen, die haer in zyne armen gevangen
hield, en vervulde de lucht met hare smartlyke kreten. *
De zwarte ridder bleef in den weg staen en velde de
speer om de schakers af te wachten. Verwonderd over
zulk eenen onverwachten hinderpael vertraegden de
ruiteren den gang hunner peerden, en bezagen dien
zwarten kamper niet zonder innige vrees. Hy, die onder
hen scheen te gebieden, kwam vooruit, en riep:
“Uit den weg, heer ridder ! uit den weg, of wy loopen
u over het lyf !”
“Ik beroep u, valsche en oneerlyke ridders, dat gy
deze Vrouw loslaet” was het antwoord “zoo niet ver
klaer ik my haer kamper !”
“Vooruit! vooruit riep de Overste tegen zyne mannen.
De zwarten ridder gaf hun geenen tyd om te na-
deren , hy boog zich voorover op den nek van zyn peerd
en viel plotseling te midden der verbaesde Franschen.
Met den eersten steek zyner speer boorde hy door
den stormboed en het hoofd van eenen Franschman,
en wierp hem doodelyk uit den zadel; maer terwyl
het hem alzoo gelukt was, eenen zyner vyanden te
verwinnen, hadden de anderen hunne zweerden van
alle kanten boven zyn hoofd geheven , en reeds had de
Overste De St-Pol, met eenen schrikkelyken houw, de
? |
