| Full text |
— 186 —
plaets waer Adolf gezeten was, en bleef plotseling voor
hem staen. Eene uitdrukking van hevige blydschap liep
over zyn gelaet, en het was by dezelve te denken dat
hy Adolf kende. Zyn aenzicht werd echter op nieuw
ernstig en koel als of hy veinzen wilde.
Adolf, die nu eerst de tegenwoordigheid van den
monnik gewaer werd, stond op, en groette hem met
hoofsche woorden. Zyne stem had nog den treurigen
toon , dien hy uit zyne mymeringgeput had,en hy deed
zich geweld aen om te spreken.
« Mynheer” antwoordde de monnik“eene verre reis
heeft my afgemat, de aengenaemheid der plaets die gy
verkozen hebt noodigt my ook tot rusten. Ik bid u, laet
my u niet stooren.”
Hy plaetste zich op het gras, en wees met zynen
vinger dat hy hetzelfde van Adolf eischte. Deze door
eerbied of lust gedreven, hernam zyne vorige plaets,
en bevond zich alzoo nevens den vreemdeling. Hy was
by den klank zyner stem zeer ontroerd : het scheen
hem dat hy dezelve nog meermalen gehoord had, doch
niet kunnende bedenken waer hy deze Priester mocht
gezien hebben, joeg hy die gissing als valsch uit zynen
geest.
Na eene korte poos, gedurende dewelke de monnik
den jongen ridder met doordringende oogen bezag ,
vroeg hy:
« Mynheer het is al eenen ruimen tyd geleden dat ik
Vlaenderen verlaten heb; het zou my aengenaem zyn
uit uwen mond te weten hoe het in onze stad Brugge
al gaet. Dat myne stoutheid u niet hoone.”
«ò Neen Vader” antwoordde Adolf die zich van geen
— 187 —
bedrog mistrouwde “het zal my een geluk zyn u te
verplichten. — In onze stad Brugge gaet het slecht —
de Franschen zyn er meester 1”
“Dit schynt u niet te bevallen, Mynheer ? Ik had
nochtans vernomen dat de meeste Edelen hunnen wet-
tgen Graef verloochend hebhen en den vreemden met
liefde hebben ontvangen.”
“Eilaes! dit is maer al te waer, ô Vader. De onge-
lukkige Graef Gwyde is door velen zyner onderdanen
verlaten, en nog meer zyn er die hunnen ouden roem
vergeten — maer het vlaemsche bloed is niet in aller
aderen verbasterd; er zyn nog harten die den vreem-
delingen vyandig zyn.”
By deze woorden liep een zichtbaer genoegen over de
wezenstrekken van den monnik. Indien Adolf wat meer
menschenkennis gehad had, zou hy bespeurd hebben
dat de sprack van den reizenden geestelyken gewron-
gen en gemaekt was, en dat er iets geveinsd op zyn
gelaet zweefde. De monnik antwoordde:
“Uwe gevoelens Mynheer zyn loffelyk en verdienen u
myne achting. Het is my eene ware vreugd nog een’
edelmoedig’ mensch, in wien alle liefde voor den ramp—
zaligen Landheer Gwyde niet vergaen is, aen te treffen.
God loone u om uwe getrouwigheid.”
“ò Vader” riep Adolf “zoo het u veroorloofd ware,
den grond myns harten te zien: — indien gy de liefde
die ik mynen Meester den ongelukkigen Gwyde en zyn
huisgezin heb toegewvd, konde kennen! — Ik zweer u
Ô Priester, dat het gelukkigst oogenblik myns levens, dit
Zyn zou, op hetwelk ik myn bloed tot den laetsten drup-
pel, voor hen mocht verliezen. ”
? |
