| Full text |
Re
Reeds zat hy eenigen tyd by de tafel, en zyne ver-
moeidheid begon te verminderen, wanneer de deur
achter zynen rug openging. Eer hy zich had kunnen
keeren om te zien wie er binnen kwam, was hy door
vier sterke mannen aengevat en ten gronde gesmeten ;
in een oogenblik was het huis vol gewapende Franschen.
Breydel worstelde lang met nuttelooze poogingen tegen
zyne vyanden: eindelyk afgemat en machteloos, bleef
hy stil liggen , en bezag de Franschen met een dier gif-
tige blikken welke de voorboden der ontvangene of ge-
gevene dood zyn. Menigen der Soldeniers beefden op het
gezicht van den uitgestrekten Vlaming, want terwyl
zyn lichaem roerloos op den gronde lag, dwaelden zyne
vlammende oogen zoo ongemeen stout en dreigend in
het rond, dat de harten der aenschouwers zich met een
bang vooruitzicht beklemden.
Een ridder, die men by zyne kleeding als Overste
kon erkennen, naderde omzichtiglyk by Breydel, en na
hy bevolen had dat men hem geene beweging mocht
toelaten, sprak hy tot den Vlaming:
«Wy kennen elkander van ouds, roekelooze Laet! Gy
hebt inhet woud te Wynendael, den schildknaep van
Mynheer De Chatillon doodgeslagen en ons, ridders,
met uw mes durven bedreigen. Nu weder, durft gy op
den grond van myn rechtsgebied eenen myner beste
mannen moorden. Er zal u volgens uwe daden geschie-
den: eene galg zal men heden nog voor u boven de
muren van Male stellen, op dat de Brugsche muitelin-
gen aen u een voorbeeld nemen.”
Î 29
«By al de Heiligen des Hemels!” riep Breydel “Gy zyt
een lasteraer: ik heb myn Jyf eerlyk in den stryd ver-
er OT
weerd, en zoo gy my met verraderlyk geweld dit niet
belette, zou ik u bewyzen dat ik geen naberouw heb.”
«Gy hebt het wapenteeken van Frankryk durven laste-
«Ik heb den zwarten Leeuw myns Vaderlands gewro-
ken, en zou het nog doen. Maer om Gods wil, Mynheer,
laet my toch zoo niet als eenen geslachten os op den
grond liggen — of moord my op staenden voet. — Ik zal
my geduldig laten leiden….”
Zonder hem los te laten, en op bevel van De St.-Pol,
deden de Soldeniers Breydel opstaen, en men bracht
hem met alle voorzorg aen de deur. De gevangene Vla-
ming stapte langzaem tusschen de krygsknechten voort;
twee der sterksten hielden hem by de armen, vier an-
deren gingen voor en achter hem; in zulker wyze dat
het hem onmogelyk was te ontsnappen. Dit was ook zyn
inzicht niet; getrouw aen zyne belofte, deed hy niet
den minsten tegenstand.
Terwyl men aldus met den gevangenen voortstapte,
vielen de Soldeniers in hoonende scherts tegen hem uit.
Breydel gevoelde by hunne spottende woorden eene
onuitsprekelyke spyt, en wenschte innerlyk om den
dood ; echter bevocht hy zyne drift tot dat men hem
aldüs toesprak :
“Ha sa! schoone Vlaming, indien gy morgen aen de
koorde eens liefelyk voor ons danst, zullen wy de raven
van uw Ìyf jagen.”
De Deken der beenhouwers wierp eenen verachten
den blik op den Soldenier, die aldus met zyn ongeluk
spotte. Deze hernam :
? |
