| Full text |
bn
Dad mits
Ge
den op hunnen mond, en de degens geraekten schielyk
aen de gordels. Jehan en de Breton bezagen elkander als
of zy zich tot eenen anderen tyd beriepen, en naderden
met de anderen by den overste die hun aensprak :
«Zyt gy klaer mannen ? ”
«Wy zyn klaer, Mynheer de Cressines” was het ant-
woord.
“De grootste stilte!” hernam de overste “herinnert u
dat het huis waer dezen burger ons naer toe leidt,
onder de bescherming van onzen veldheer De Chatillon
staet. De eerste, die zyne handen ergens aensteekt,
zal het zich bitterlyk berouwen. Men volge my!”
De burger, welke dezen franschen krygsknechten ten
leidsman moest dienen, was geen ander dan meester
Brakels, de Leliaert, die uit het weversambacht geban-
nen was. — Wanneer de Soldeniers met hunnen overste
in de straet gekomen waren, ging Brakels stilzwygend
vooruit, en bracht hen door de duisternis tot in de
Spaenschestraet, by de deur der wooning van Myn-
heer van Nieuwland. Hier schaerden de Soldeniers zich
langs den muer en lieten geen’ zucht uit hunne borst
gaen, opdat men hunne tegenwoordigheid niet mocht
bemerken.
Meester Brakelsdeed den hamer der poort zachtjes
nedervallen. Na eenige oogenblikken kwam eene dienst-
bode in den gang en vroeg met miústrouwen wie zoo
laet aenklopte.
«Doe ras open” was Brakels antwoord “ik kom van
g_voor
Vrouw Machteld van Bethune. Wacht geen oogen-
meester Deconinck, met eene haestige tydin
blik, want de Jonkvrouw is in groot gevaer.”
zj
De dienstbode die ver was van het verraed te ver-
moeden, trok de grendels weg : zy opende de deur met
meer spoed dan zy op eenen anderen tyd hiertoe zou
gebruikt hebben. Maer hoe groot was hare verbaesd-
heid, wanneer acht fransche Soldeniers na den Vla-
ming in den gang kwamen gedrongen. Een luide
schreeuw galmde tot in de diepste zalen van het huis,
en de dienstbode wilde zich by de vlucht redden: zy
werd door Mynheer De Cressines hierin verhinderd,
en moest stilzwygend bly ven staen,
«Waer is uwe Meestersse Machteld van Bethune?”
vroeg De Cressines met eene koude bedaerdheid.
«Het is reeds twee uren geleden dat myne Vrouwe
zich ter ruste begaf, en-nu slaept zy” slamerde de ver-
schrikte dienstbode.
«(Ga tot haer” hernam de overste “en zeg haer dat zy
zich kleede; want op staenden voet moet zy dit huus
verlaten en met ons gaen. Wees gehoorzaem , het zou
my pynen het geweld te moeten gebruiken.”
De dienstmaegd liep angstig den trap op, en wekte
de zuster van Adolf.
“ò Vrouw |” was hare uitroeping “rys haestig van uwe
bedstede; uwe wooning is vol Soldeniers.”
«Hemel !” zuchtte Maria “ Wat zegt gy ? Soldeniers in
onze wooning | — wat eischen zy?”
“Zy willen de Jonkvrouw van Bethune op het oogen-
blik van hier voeren. Ik bid u myne Vrouwe, spoed u,
want zy slaept nog — ik schrik dat de Soldeuiers m
hare kamer gaen zullen.”
Met eene driftige haestigheid, en zonder te ant—
woorden trok de verbaesde Maria eene wyde samaer
? |
