| Full text |
— 194 —
verstond hem maer al te wel, de rampzalige maegd!
Hare tranen hielden niet op, maer de oorzaek derzelve
veranderde; want nu was het geene vreugde meer,
maer bitter wee dat het smartwater uit hare oogen dreef.
‘“Mynheer Adolf” riep zy met pynlyken toon “uwe
vreugde verscheurt myn hart. Onze rampen zyn gedaen,
zegt gy? Daer... lees, en ween met my over mynen
ongelukkigen vader.”
De ridder nam het schrift uit de handen van Mach-
teld „en liet het hoofd by de lezing op de borst nederzin-
ken. Hy dacht in den eerste, dat de Priester hem had be-
drogen en tot bode van een schrikkelyk nieuws gebruikt
had, maer wanneer hy den inhoud gansch kende ver-
ging dit vermoeden; hy bleef eenige oogenblikken aen
zyne onvoorzichtige uitroeping denken , en sprak niet.
Machteld werd voor hem met medelyden ingenomen ;
de blydschap, om de ontvangene boodschap door hem
getoond , was een sprekend bewys zyner hefde tot haer,
en zy had zich hierover geenzins bedrogen. Xu zy hem
zoo treurig op het schrift zag staren, verweet zy zich
innerlyk de spytige woorden, die zy hem had toege-
stuerd. Zy naderde den peinzenden Jonker , en sprak
met eenen grimlach door hare tranen :
«Vergeef my, Mynheer Adolf, bedroef u niet. Denk niet
datik opu gestoord ben am dat gy my te veel heil hebt
voorspeld. Ik ken de vurige wenschen, die gy voor het
geluk eener arme Jonkvrouw vormt. Geloof, ó Adolf,
dat myn hart niet koud blyft by uwe edelmoedige op-
offering.”
De ridder hiet op dit gezegde den brief uit zyne han-
— 195 —
den vallen, en zyn gelaet kreeg eene heldere witdruk-
king van opgetogenheid en blydschap.
“ó Edele Machteld” riep hy “geweerdigt gy uwen die-
naer Adolf met zulke zoete woorden te beloonen ? Ho
ik smaek reeds het geluk dat my wacht Neen is
vreugd is niet over: den inhoud van den brief kende
ik, maer daer in was het niet dat ik my verblydde.
Droog uwe tranen, Jonkvrouw; ik herhael het, treur
niet meer, want gy zult eer lang op de borst uws va-
ders kunnen rusten. ”
“ô Heil!” zuchtte Machteld “zou dit waer zyn? — zou
ik mynen vader zien en spreken ? Maer waerom pyniet
gy my, Mynheer, waerom verklaert gy my dit saisisol
niet? ò spreek, op dat de twyfel uit my verdwyne.”
Een licht misnoegen verduisterde de heldere gelacts-
trekken van den Jonker. Hy zou zoo graeg wond Mahtë
teld de gevraegde verklaring gegeven hebben, maer
zyne edele ziel kon hare eigene verdiensten niet aen
den dag brengen; hy antwoordde op eenen toon diezyne
droefheid hier over te kennen gaf: ò
“Ik smeek u, doorluchtige Jonkvrouw ‚ neem myn stil-
Zwygen niet ten kwade. Wees verzekerd dat gy uwen
heer Tel de zult, en dat hy zyne dierbaere dochter
op vaderlandschen grond zal mog "ek
Zen; maer het ismy En dn spades en gi
g e zeggen.
De jonge Gravin liet zich hier door niet vergenoegen.
Twee gevoelens dreven haer tot het ontdekken van het
raedsel: de vrouwelyke nieuwsgierigheid en de twyfel
die haer nog overbleef; een zichtbaer spyt trok hare
Biverwige lippen te samen en zy sprak:
Mynheer Adolf, och zeg my de zaek die gy verbergen
? |
