| Full text |
OP
Adolf. “Uwe komst Vader zal haer grootelyks verbly-
den: de troost die gy haer brengt komt spade, want zy
treurt en kwynt als of zy sterven wilde.”
«Hier is een brief van haren vader, dien gy haer geven
moogt; want ik hoor wel dat het u eene vreugde zyn
zal bare smart hierdoor te verlichten.”
Hier by haelde hy een perkament, hetwelk met
eenen zyden draed en eenen zegel gesloten was, uit
zyn onderkleed en gaf het den ridder. Deze bezag het
sliluwygend en met de grootste opgetogenheid. Zyne ge-
dachten voerden hem reeds voor Machteld, en hy
smaekte op voorhand de vreugd die hy uit de blydschap
der Jonkvrouw moest putten. Nu was de gang van den
monnik hem te langzaem, en hy was altyd eenen stap
vooruit „ zoo zeer dreef hem het ongeduld.
Wanneer zy in de stad en by de wooning van Adolf
waren, bezag de Priester de bvliggende gebouwen als
of hy dezelve wilde herkennen en sprak:
« Mynheer van Nieuwland , ik wensch u vaerwel. Dezen
avond zal ik wederkomen — misschien wat laet. Doet
intusschen uwe uitrusting klaer maken. ”
«Zult gy met my niet tot de Jonkvrouw gaen. Gy zyt
zoo vermoeid. Laet my u de rust met alles wat myne
wooning bevat, aenbieden — ik bid u.”
«Ik dank u, Mynheer, myne plichten als Priester roe-
pen my elders. Ten tien uren zal ik u wederzien. — God
hebbe u onder zyne hoede |”
By dezen groet verliet hy den verwonderden ridder,
en ging tot in de Wolstraet, alwaer hy in het huis van
Deconinck verdween.
Opgetogen van vreugd over dit onverwacht geluk,
— 193 —
dat hem als een gulde droom was toegekomen, klopte
Adolf met het grootste ongeduld aen zyne deur. De brief
van Mynheer van Bethune was gloeiend in zyne han-
den; en wanneer de dienstbode hem opende, liep hy
als een zinnelooze in den gang.
CW de E
“Waer is Machteld, waer is de Jonkvrouw Machteld 2”
vroeg hy op eenen toon, die een spoedig antwoord ge-
bood.
6 a e
Op de zael tegen de straet” riep de dienstbode.
De ridder vloog op de trappen en stiet de deur der
zael met onstuimigheid open.
A ï
: I EAA
ô Edelvrouw | Machteld !” riep hy “droog uwe tra-
nen. Laet de zuiverste vreugd uw hart vervullen! Onze
rampen zyn gedaen |”
De jonge Gravin zat, by het inkomen van Adolf, aen
het venster mistroostig te zuchten; zy bezag den ver
voerden Jonker met een zonderling gelaet, waer op
twyfel en ongeloof te lezen waren.
WI 5 5 DIt 2
Wat zegt gy !” riep zy eindelyk, terwyl zy opstaende
jaren valk haestiglyk op den stoel plaetste. “Onze ram-
pen zyn gedaen 2”
«C
Ee myne edele Jonkvrouw, een beter lot wacht u.
ier is een zalig schrift — zeggen de jagingen uwes har-
ten niet welke dierbaere hand...”
Eer hy deze spreuk kon eindigen, sprong Machteld
met hygenden boezem en als uitzinnig naer het schrift,
Ee rukte het uit zyne handen. Een ongemeen vuer had
hare wangen met rood gekleurd, en tranen van blyd-
Ep borsten uit hare oogen. Zy scheurde den graefly-
En zegel en de zyden draedjes van den brief en las hem
temael eer zy er tels scheen van te verstaen ; — zy
13
? |
