| Full text |
— 160 —
Breydel op de trappen en smeet eenen fuansclien B
naer, die hy in den gang vond, van boven neder onder
het volk. Het ongelukkige slagofter werd op de punten
der Goedendags ontvangen en voort met knodsen ver-
plet. Weldra was het gansch Hof met volk vervuld.
Breydel had eenige smeden tot zich geroepen, en deed
hun de deuren der kerkers met geweld openslaen.
Tot hunne groote droefheid vonden zy dezelve De
ledig, en vloekten met meer razerny , dat zy den: 8
van Deconinck wreken zouden. Wanneer de wevers
vernamen datmen hunnen Deken nutteloos gezocht had ,
waren zy niet meer tegen te houden; in plaets van
verder onderzoek naer hem te doen, liepen zy by hoopen
naer de wooningen der voornaemste Leliaerts , en bra-
ken alles in dezelve aen stukken. Nochtans gelukte het
hun niet, eenen enkelen Leliaert aen te treffen , want dit
bezoek was door hen voorzien geweest.
Juist als Breydel met wanhoop en wraekzucht in de
ziel, het Prinsenhof meende te verlaten , kwam er een
oude gryze volder by hem en sprak:
« Meester Breydel, gy zoekt niet wel, — er Is nog een
kerker aen den anderen kant van het gebouw : een diepe
kuil waer in ìk ten tyde der groote moerlemye o een
jaer van myn leven versleten heb. — Kom gelief my
te volgen.
7 Maer nauwelycks was den Graef wederom seitropken. GEE
maekten eene nieuwe bende de welke genaemd sien den, gr Rote aes
maey. Sy liepen in de wapenen en vermoorden Or et de d
welcken sy seyden de oorzaeke te syn van de gramschap van de
Jaerboeken van Brugge.
— 161 —
Na veel gangen doorloopen te hebben kwamen zy aen
eene kleine yzeren deur. De oude volder nam eenen voor-
bamer uit de handen van den bystaenden smidsgast en
brak het slot met weinig slagen aen stukken; echter
ging de deur niet open. Door ongeduld vervoerd, rukte
Jan Breydel den hamer uit de hand van den volder en
sloeg zoo geweldig tegen de deur dat al de hangsels te
gelyk uit den muer sprongen. De deur gevallen zynde
kon men in den kerker zien.
Deconinck stond in eenen hoek tegen den muer aen
eene zware keten geboeid. Met driftige vreugd liep Jan
Breydel tot hem, en vloog zynen vriend als eenen we-
dergevonden’ broeder om den hals.
“Meester ” riep hy “hoe gelukkig is dit uer voor my !
Ik wist niet dat ik u zoo zeer beminde.”
“Ik dank u,dappere vriend” was Deconincks antwoord
terwyl hy den opgetogen beenhouwer zynen zoen we-
dergaf. “Ik wist wel dat gy my niet in den kerker zoudt
gelaten hebben; want uw edele moed is my te zeer be-
kend. — Wie u gelykt is een Vlaming van den echten
Slam. °
Zich dan naer de bystaende ambachtslieden keerende ,
riep hy met eenen geestdrift die de harten der aen-
hoorders hevig schokte:
“ô Broederen! gy hebt my heden van den dood verlost.
Aen u myn bloed — aen uwe vryheid al myn zielsver-
mogen! Aenziet my niet meer als een Deken, als een
wever die onder u woont, maer als een man die voor
God gezworen heeft uwe vryheden tegen den vyand te
beschermen. Dat de sombere gangen myner gevangenis
deze woorden als eenen onverbreekbaren eed herhalen:
11
? |
