| Full text |
HE en
“Bezie my toch zoo fel niet, vervloekte Klaeuwaert, of
ik sla u in het aenzicht. ”
“ ò Laffe Franschman!” riep Breydel “aldus zyt gylie—
den. Eenen gevangen vyand hoont en bespot gy, — on-
edele huerlingen van eenen verachtlyken meester……”
Een kaekslag, welke hem door den Soldenier gegeven
werd, brak zyne rede. Hy zweeg plotseling en bukte
het hoofd als of hy den moed liet zinken. Maer dit was
het niet: eene innige woede vervoerde zyne ziel, en ge-
Iyk het vuer dat in den schoot der volkanen gloeit,
brandde een razende wracklust in het hart van den
Vlaming. De Soldeniers gingen gedurig voort met las-
teringen tegen hem uit te galmen en werden nog bitsi—
ger om zyne stilzwygenheid.
By de brug van het slot hielden zy eensklaps op met
lachen, en hunne aengezichten verbleekten van angst
en schrik. Breydel vereenigde op dit oogenblik al de
krachten welke hy zoo mildelyk van de natuer ontvan-
gen had, en rukte zyne armen uit de handen zyner wach-
ten. Hy sprong als een luipaerd op de twee Soldeniers
die hem meest getergd hadden, en sloeg zyne handen
als twee nypende klaeuwen aen hunne keel.
“Voor uó Leeuw van Vlaenderen wil ik sterven ” riep
hy “maer niet aen eene galg — niet zonder wrack!”
Terwyl hy deze woorden sprak, prangde hy den gor-
gel der Soldeniers zoo dicht toe, dat hunne wan gen bleek
en loodverwig werden — en met eenen arm die in on-
weêrstaenbare wendigen , de lichamen zyner vyanden
heen en weder slingerde, knotste hy hunne hoofden
met nydig geweld tegen elkander. Door de worging
machteloos ge worden boden zy geenen tegen weer , want
B On
hunne armen hingen slap by hun lichaem. Dit feit was
echter in minder tyd geschied dan ons tot deszelfs be
schry ving noodig is. 1
Op het gezicht van het gevaer hunner makkers liepen
de andere Franschen vloekend toe, maer Breydel liet de
geworgden ten gronde vallen, en na hy zich van zyne
overige vyanden ontdaen had vluchtte hy snellyk heen.
Hy werd door de Soldeniers in zynen loop, tot by eene
breede gracht gevolgd. Gewoon zynde in de weiden en
beemden te leven, sprong Breydel als een hert over het
water en liep voort naer St-Kruis. Twee Soldeniers
welke het ook waegden over de sloot te springen, vie-
len er tot den hals in en moesten dan alle vervolging
opgeven. — De Deken der beenhouwers kwam vol
woede te Brugge en ging rechtstreeks naer zyne woo-
ning; hy vond niemand te huis dan eenen jongen gezel
die zich juist opschikte om uit te gaen.
“ Waer zyn myne gasten?” riep Breydel met ongeduld.
«Wel meester” antwoordde de jongen “zy zyn naer
den Pand, want de beenhouwers zyn in allerhaest by
een geroepen.”
«Wat is er dan weder gaende 2”
“Ik weet niet wel, meester, maer de stadsbode heeft
ter Pai een gebod afgelezen , dat alle poorters welke den
kost met handwerk winnen, elke week, op den saturdag,
eenen zilveren penning van hunnen arbeidsloon, den
1 De Casteleyn met de syne wilde dit yreken : maer Breydel wederstond
hem kloeckelych.
Jaerboeken van Brugge,
? |
