| Full text |
== De
plaets werd trok Machteld de kap van het oe
des haviks, en wierp hem uit.
De ied deed vier of vyf vleugelstreken en dreef
kunstiglyk voor zyne fmeestersse op de lucht.
C Ga dan myn lieve havik! ” riep Machteld.
Op dit bevel steeg de vogel als een pyl hemelwaerts;
het gezicht kon hem niet volgen. Eenigen tyd bleef hy
als beweegloos op zyne vlerken hangen en zocht met
zyne doordringende oogen naer het bedoelde wild. Wel-
dra zag hy de snep in de verte vliegen. Sneller dan een
steen die valt daelde de valk op den armen vogel en neep
hem in zyne scherpe klaeuwen te pletten.
“Ziet gy Mynheer de Valois?” riep Machteld met
vreugde “ziet gy dat de hand eener vrouw ook wel val-
ken kan africhten ? — Daer komt myn trouwe vogel zoo
lieflyk met zyne vangst terug 1”
Deze woorden waren haren mond nog niet gansch
ontgaen of de havik viel reeds met de snep op hare
hand.
Adolf van Nieuwland bevond zich sedert weinig
oogenblikken m de nabyheid der schoone Machteld.
Zyne blikken stuerde hy met bange liefde op haer;
niel in haer aenzicht, maer op hare kleederen, op hare
hakkeny — op al wat haer omringde. In de oogen dorst
hy ze niet bezien. Andere ridderen spraken en lachten
vryêlyk met haer; de verliefde Adolf alleen was voor
haer zoo bevreesd dat hy zelden een woord in hare
tegenwoordigheid dorst wagen. Terwyl zy de snep aen
haren havik ontnam naderde Adolf haestiglyk voor haer,
en vroeg met smeekend gelaet om het wild uit hare
aengebeden handen te mogen ontvangen. Zoodra de
Rb
oogen van Machteld op Adolfs aenzicht vielen, werden
hare wangen met schaemrood gekleurd.
„“Mynheer van Nieuwland” sprak zy stamerend “ik
acht Uwe Edelheid te hoog en mag zulken dienaer niet
hebben... En hier mede gaf zy de snep aen eenen
hldknar,
Aen deze woorden had zy eenen zonderlingen na-
druk gegeven, als of de bede van Adolf lastig en verve-
lend voor haer geweest ware. De Jonker werdde zyn
peerd langzaem om en rende ver van den stoet. Wie
”
hem nu gevolgd had „zou bemerkt hebben dat hy twee
minnetranen van zyne wangen vaegde, en dat de twee
‘rimpels op zyn voorhoofd dieper werden.
“Gaeuw, Mynheer van Bethune!” riep de Hoofdval-
kenier, “ maek de kap van uwen giervalk los, en werp
hem uit! want ginds loopt een haes. ”
Eenen oogenblik hierna zweefde de vogel reeds bo-
ven de wolken en viel loodrecht op het vluchtende dier.
Zonderling was dit om zien; want daer de valk zyne
klaeuwen in den rug van den loopenden haes geslagen
had, bleef hy er op staen en zy dreven te gelyk als de
wind voort. Nochtans duerde deze vaert uiet lang want
zoodra zy voorby een boompje vluchtten sloeg de valk
zynen eenen klaeuw er aen en hield met de anderen
het wild zoo vast, dat hetondanks het spartelen en wrin-
gen niet meer voort kon. Hierop werden er eenige hon-
den van den leiband gelaten. Dezen liepen recht op den
haes en ontvingen hem van den valk. De moedige vogel
dreef zegenpralend boven de honden en verzelde hen
« tot by de jachtknechten ; dan vloog hy hoog in de lucht
? |
