ze

   
   
 
 
 
 
 
   
 
  
  
 
 
  
   
  
  
 
  
 
  
 
 
 
  
  
 
  
  
 
  

a ee

n ontsteld, keek het onthutst en bevend

hem gevestigde blikke
at zijn verbod en zei, vol bange

op, wert gansch bleek, verg
naïefheid :
« Van vader... »

Vrouw Cloet, verbaasd en niet begrijpend, bekeek haren
p den schouder,

 

man. Cloet, bewegingloos, met de spade o
staarde naar Julken.
« Van wien, zegt- ge? » hervroeg met ruwe stem de

vrouw.
Julken, van langs om meer onthutst en
opende wijd zijn

te onbehendig

om nog zijn eerste gezegde te verbeteren,
blauwe oogjes en zei, enkel de woorden wijzigend :

« Van Rossen Tjeef.…. »

De moeder, als had zij eenen slag in het aangezicht
gekregen, wipte achteruit en Cloet, het gelaat veranderd,
stapte Loe.

« Van wien? » vroeg hij op zijne beurt, eensklaps zijn
maandenlang stilzwijgen brekend.

« Van Rossen Tjeef, » hernam de kleine bevend.

Cloet, versteend, staarde meer en meer den kleine aan,
scheen één voor één, met

bekeek zijn haar, zijne oogen,
htje te ontleden. Een

klimmende ontsteltenis, zijn aangezic
nblik drukkende stilte heerschte. De moeder, achteruit-

ooge
gedeinsd, hield bleek, met wijd opengespalkte oogen, de

beide vuisten vóór den mond.
En schielijk keerde Cloet zich tot haar om.
« Wiens kind is dat? » vroeg hij.
Zij gaf geen antwoord, maar nog bleeker, met nos wijdern
uitgespalkte oogen, deinsde zij
« Wiens... kind... is...
dicht gesloten tanden ieder woord
rechterhand, die de spade niet vasthield,
van vóór haren mond wegtrekkend.

El

voortdurend achteruit.

dat? » raasde hij dof, metk
afkappend en met zijm
ruw haar vuistemts