Ik geloof niet, dat er in de twintig laatste jaren een Nederlandsch

schrijver is geweest, die op even snelle wijze — en overigens niet onver-

diend — beroemd is geworden, als Louis Couperus. Reeds zijn aller-

  

rste optreden in De Gids verwierf hem de algemeene sympathie en

 

bewondering van het meer beschaafde publiek. Wat waren zij voortrefle-

zerond, die tafereeltjes uit het leven van den zoetvloeiendsten aller

jk alg

[aliaansche zangers, Petrarca? Wat schitterden die kleine doekjes van

 

echt Venetiaansche, neen, Florentijnsche kleurenweelde, als hadde de
jeugdige diehter-schilder beschikt over de penseelen der meesters van
de Renaissance. En hoe zangerig, hoe muzikaal waren die verzen, die
— jammer niet alle slepende, maar toch puik gebouwde terzinen |

Nooit had, tot dien dag toe, onze lieve taal haar van oudsher gevestigde

 

m van melodieuze taal zoo schitterend gehandhaafd.

En toeh — hoe velen ook naar zijn beide eerstelingswerken, zijn
dichtbundels Zen Lent van Verzen (1884) en Orchideeën (1887) gegrepen
hadden, — toch zou Couperus aan de eigenlijke poëzie vaarwel zeggen
en zich bij voorkeur wijden aan een zeker niet minder aantrekkelijk
vak : den modernen roman.

Wasdeze bekeering tevens eenroeping? Het uitzonderlijke talent, door
Louis Couperus reeds in zijn eerste proeve, den Haagschen roman
Eline Vere (1889), aan den dag gelegd, geeft ons het volle recht, neen,
Test-ons den volstrekten plicht op, deze vraag bevestigend te beantwoor-
den. En toch zou ik het betreuren, moest de dichter van Vauclus2 en.
Ben Dag van Weelde voor altijd afgebroken hebben met de edele kunst
der verzen. Vergaste hij ons op meer uitmuntende verhalen dan deze
zijn eerste roman; schenke hij ons nog menig meesterstukje van diep
gevoel en fijne opmerking als Hen Zieltje, deze onvolprezen ontleding
eener lijdende kinderziel, mede in De Gids-voor ’t eerst opgenomen; doch
keere hij nu en dan nog eens weer tot zijn eerste-en — wie weet? — beste
liefde; hij zal er velen, zeer velen, en de nationale Nederlandsche muze
zelve, zekker door verplichten.

De waarde van Zline Vere ligt noch in het specifiek lokale karakter,
dat geheel ontbreekt; noch in de samenstelling, die gebrekkig is; doch.
in andere opzichten weer verdient de schrijver niets-danlof.De figuur van
Eline Vere is als psychologische studie voortreffelijk te noemen: de
neurasthenie, waaraan zij laboreert, — een mengsel van lichamelijke
anemie en zedelijk erotisme, — is met evengroot talent, ofschoon met

de nauwgezetheid van een anatoom, ontleed.

Bibliotheek Nr 2,

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
    

 

a ie