Tir

 

 

24

loopt niet, — de automâät?... Je zal d'r toch wel je nikkeltje in
gedaan hebbe«? — »'t Kan d'r niet ìn«... Wat zà-je daar an
liechelwachslkalkomgn >ZiedsumnouwelgennnKelnen kelnegiisn
hé bakkebaard; pst!.. me nikkeltje past niet«!... »Ge moet ’n
nikkel met ’n gaatje nemen, Madame«... »Adenom, wie het dat
ooit op 'n fiool hoore spele. Geld is toch geld? Noe-oe! Wat maak
je dan voor narresjkat?... Hebt ú meschiens zoo 'n paar van die
gattenilskeltjesmfoonmeetmvansdienmitssattendinnimers wheshes

ese mhes
Bah! Wat stelden die vrouwtjes zich aan! Ze geneerde zich

voor Hanna... Die kwam met ’n paar koppen chokola aanzetten.
) a ) erg e ) Z
«Terzie Madammeke,.. ‘n taske kakàjo... ik ga nog ‘n paar paté-

kes ’aolen... oogenblikske.

Hè, wat toevallig. Schraal, scheef, vellerig, stond plots Dejongh
voor dr, met ’n glaasje wijn in de hand: »Ja, Madam, ’k mosjt
effetjes ’n glaasje uit 'tfaatje daar koupe, siet u, daar had ’k nou
zoo'n behoefte an, hè! ’r Is hier heel goeiekoop, fê-êf sinte foor

sooë groot glaasjie — Nou, santjes« ! En hij snoepte heel voorzich-
tig ’n fijn druppeltje van ’t roode vocht... »Hoe staat 't met uw

man? Is-ie wat kallemer geworre? Nou, dat is anders geen mak-
kelijke as-tie begint, hé? Maar weet-u wat ‘tis? Dat-ie d'r zoo

<
oferal mee te koop loopt... siet u, dàt is nou triestig... ik heb
't'm ook al gezegd... ’t gaat niemand an... vindt unou ook niet?

Mar afê-ên. Man en frouw, daar kan niemand ’n finger tusschen
steke, zeg ik maar«. Z'n lachende oogjes met ’t gerimpelde voor-
hoofd en de opgetrokken wenkbrauwen, maakten koddig kontrast
met z'n mond, vertriestigd door de omlaag-loopende oud-militair-snor.

Toen keek ie oolijkjes in zn glaasje, slurpte nog ’n druppeltje
op, en wéch was-ie.…

Hanna, terug met d'r patékes, vond »diejen Dejongh toch maar
nen aardigen kwiestenbiebel« : Levie noemde ’m de stads-zeurkous
of ’t mannelijke water- en vuurvrouwtje. En Lena klaagde dr
nood over David, die zoo met hun oneenigheid te koop liep. Wat
ging ’t andere menschen aan, wat d'r tusschen hen omging! En
bemoedigd door ’t belangstellend luisteren van d'r Vlaamsche
vriendin, zei ze zich heelemaal uit. Nee Hanna, 'n huwelijk was
geen idèaal. Wat kan ’n man soms tegenvallen! Die David nù,
maar met niemand over spreken hé? — zoo slim en voortvarend
als-ie was in partijzaken, zoo kinderachtig was ie in wat anders.
't Leek precies of ie dacht dat de buitenwereld recht over hun
moest spreken. Nou, ’n aanklager had altijd n streepje vòòr, en
daarom zorgden-ie overal ’t eerste bij te zijn, en iedereen moest
tuit zijn mond ’teerste hooren. En Hanna, oplevend, bovenlip
bewegelijk: Als uw man ù zòò goed kende als gij ‘em, dan zou
d'r nooit ruzie zijn. Nee, ze bewònderde, admireerde, Leen's karak-