Nn TN

 

hunne moeders bereid om hen te versterken en te
verfrisschen. Virginie zuchtte, by de herinnering aen
de arme slavin: en aen de ongerustheid hunner moe-
ders. Dikwyls herhaelde zy : « Ach, met hoeveel
moeite gaet het weldoen vergezeld.» Terwyl Paul
en Virginie zich ververschten , maekte Domingo
vuer ; hy zocht in de rotsen een kromhout, dat men
rondhout noemt, dat groen brandt.en eene groote
vlam uitwerpt, maekte er eene fakkel van, en ontstak
die; want het was reeds nacht. Maer toen hy zich
op weg ‘wilde begeven, ondervond hy eene veel
grootere zwarigheid : Paul en Virginie konden

niet meer gaen; hunne voeten waren gezwollen en
ontstoken. Domingo bleef onbewust of hy voor hen
verre van dit oord hulpmiddelen zou gaen halen,
of er.den nacht met hen doorbrengen. « Waer is de |
tyd, zeide hy, dat ik u beide te gelyk in myne armen
droeg? Nu zyt gy groot, en ik ben oud ! » Terwyl hy
zich in deze radeloosheid bevond, vertoonde zich,
op omtrent twintig schreden van daer, eene bende
zwarte wegloopers. Het hoofd dezer bende naderde
Paul en: Virginie, sprekende: « Zyt niet bevreesd,
goedhartige kleine blanken; wy hebben u dezen
ochtend met eene negerin van de Zwarte rivier
zien voorbygaen; gy gingt hare vergiffenis aen een °
| | boosaerdigen meester afsmeeken. Uit erkentenis zul-
| len wy u op onze schouderen naer huis dragen, »

Nu gaf hy een teeken : en vier sterkgespierde zwarten Ie
maekten terstond eene draegbaer van boomtakken en