Negende tooneel.

MARTHA, D. TENIERS, onder den naem van Daniël
met eenen valschen baerd.

TENIERS, die zynen schilderbak en zynen reiszak heeft nedergezet, treedt
ongemerkt tot Martha, en houdt haer zyne handen voor de oogen
Raed eens wie of het is.
MARTHA.
Ik wete ’t niet, maer, vast;
Zoo ik het kloppen van myn harte mag gelooven,
Dan is ’t een vriend die my verrast
TENIERS.
En welk evriend?
MARTHA.
Ja, dat gaet myn verstand te boven.
Ik weet het, er is vrind en vrind:
Zoo vrinden die men acht, als vrinden die men mint
TENIERS.
Herken de niet myn stem?
MARTHA.
0 neen.
TENIERS.
Zegt, o, lief kind,
Uw harte niet, dat hy die tot u komt getogen
U sedert lang niet onverschillig is.
MARTHA.
Houd op, bidde ik u… ge drukt te sterk my de oogen
TENIERS
Wie ben ik? Raed stout weg,en sla den bal niet mis.
MARTHA.
Ik geef my op : ik weet het niet,vriend, zonder veinzen:
TENIERS.
Nu, zie dan, lieve Martha!
MARTHA.
Wel!
| Zyt gy °t, o heere Daniël? d
Opregt, ge laegt in myn gepeinzen,
Hoe bly zien ik u weêr !
TENIERS.
Ontvang myn besten groet.
MARTHA.
| God dank! dat ik u weêr ontmoet.
LIED.

Hoe zoet is het weder
| Te vinden wien, teeder,
| Ons harte bemint!
Een jaer is verschenen
Sinds gy van hier henen
Zyt langzaem verdwenen.
Gy keert dan, o vriend!