blijft, is de moderne toon, de moderne inslag,
want Frankrijk wordt niet al te zeer overstelpt
met werk over het vak.
Het is een wel zonderlinge spoorslag ! Soms
vraagt men ziek af door de luchtigheid,
waarmede de zwaartste problemen behandeld
worden, of de auteur werkelik een bibliothe-
caris is ; en dan weer aan een klein de-
tailllSlrmóet men er zich van overtuigd houden,
dat de Ricci werkelik (en hoe !) man van de
practijk is.
Seymour de Ricci is geestig.... en slaat zijn
landgenoten duchtig om de oren. Meestal
op gebieden van algemene aard ! Mij dunkt
dat ingekankerde bibliothecarissen zich na de
lectuur ongemakkelik moeten voelen, onzeker
en wrevelig, ja beledigd.
Et quand même !______ er zit gezonde lucht
in, ook voor andere streken dan de 86 indi-
vidualisties aangelegde departement van
Frankrijk !
Zijn er niet veel overeenkomsten aan te -
stippen tussen de houding van de openbare^
machten tegenover de bibliotheek in Frankrijk
en in België ? De tekst van de Ricci laat het
maar al te duidelik dóórschemeren. Hij ook
komt er voor uit dat het zotternij is leergeld te
betalen aan tijd, als andere landen geslaagde
experimenten reeds ondernamen. Misschien
komt het ons nog ten goede, dat de Ricci zijn
tekst schreef, want, wij weten, dat wat Marian.
ne schrijft steeds van veel meer gewicht is,
dan wat het leeuwtje piept. Daarom ook wijden
wij méér dan éen woord aan het werkje, en
volgen wij het op de voet.
In de inleiding reeds vinden wij dit : « Les
solutions que l’on trouvera indiquées ci-après
sont toutes de l’ordre pratique en n ont rien
de mytérieux. On sera surpris qu il ait fallu
tant d’années pour appliquer des procédés et
des méthodes qu’un peu de réflexion aurait
dû suggérer depuis longtemps à tout biblothé-
caire soucieux de ses devoirs et suffisamment
indépendant pour rompre avec la tradition ».
«Veel nieuws zult ge niet vinden»; zegt de
auteur, « maar algemene dingen mogen gefor-
muleerd worden, als tot universiteitsprofes-
soren toe zo slecht bekend zijn met de grond-
slagen van ons vak».	-
-—De officiële klassieke bouwstijl krijgt een
deuk, en de Ricci waagt zich dan graag in de
nabijheid van Le Corbusier. Dat voelt ge. « Le
bon sens, dis-je, l’indique, mais le bon^ sens
est certainement ce qui manque le plus à nos
architectes »’. Architecten .interesseren zich niet
aan de bibliotheek. Zij kennen haar eisen niet.
Wanneer zij ze te bouwen krijgen, wachten zij
zich wel de bibliothecaris te raadplegen. De
torenbouw krijgt de voorkeur. Rap rékent de
Ricci uit hoe lang, hoe breed, hoe hoog een
bibliotheek moet zijn, voor een fonds Van x
duizend werken. Maar welke bibliotheek heeft
de auteur op het oog }
Ja, dat is het zwakke kantje van het werkje.
Soms ziet ge achter de Ricci’s woorden -de
wetenschappelike bibliotheek opdoemen, dan
weer dè openbare leeszaal. Wis en zeker zit
Amerika in de fond te pinkogen. Zo wijst het
volgen van prijsnoteringen (blz. 72) op we-
tenschappelik aanvullingswerk, wijl op blz. 7 1
te lezen staat, dat de bibliothecaris er op letten
moet wie de lievelingsauteurs van zijn. publiek
zijn. Dat staat alles zo dicht bij elkaar en zo
door mekaar, dat verwarring in de «onvoor-
bereide» hoofden toch mogelijk blijft, en nood-
lottig werken moet. Dat is ook het geval op
blz. 82, waar de waarde van de ontlening
zeker te gering wordt geschat.
De ingewijden zullen hèt gaarne vergeven.
Zij rekenen er op, dat het handboekje ge-
schreven is voor ’t groot publiek, terwijl zij
monkelen bij zinnetjes als deze : «...cètte solu-
tion (de invoering van liften) suppose aussi
que les vitres du plafond soient continuelle-
ment nettoyées, opération dont la nécessité
fera reculer d’horreur plus d’une administra-
tion française ».
De Fransman verlochent zich niet, en de _
Ricci kan zich best voorstellen, dat bibliothe-
carissen aan erotiese temptaties blootstaan,
wanneer vrouwelijk personeel over getralied
ijzerwerk heentrippelt. Dus zegt hij : Weg dat
ijzerwerk Î Leve het matte glas.
In de leeszaal innoveert de Ricci als up to
date man. Calqueren is verboden. Het photo-
stat moet werken. De instelling moet vloei-
papier leveren, gratis. « De bibliothecarissen
in ’t jaar van Bellamy zullen er ons om prij-
zen ». Op elke tafel een reglement. De mens
is nu eenmaal zo ; hij heeft dat nodig. De
jongste naslagwerken zijn nog te oud. Gewis
de Ricci streeft verhoging van de budgetten
na gewild en terecht. De Franse oren zullen
tuiten. Controle moet de lezèT verdragen en
beqrijpen. En netjes moet hij zijn : handen zui-
ver houden.' De Touring Club heeft zekere
gelegenheden in de hotels verbeterd 1 dat M
de bibliotheken ook eens die dienst bewijst,,
et il sera béni une fois de plus par les nom-
breux français qui rougissent de notre infériorité
nationale en matière d’installations qu on vou-
drait savoir véritablement hygiénique.
De gang van het boek in de bibliotheek
wordt door de Ricci zeer rationalisées opgevat
en doorgezet. Ook daar naar trekt hij zijn
bouwplan : streng logies om tijd en ruimte en


teraârs te sparen.	,
Het ruimteprobleem moet cordaat worden
opgelost. In principe mag een' bibliotheek geen
enkel boek doen verdwijnen. Goed : dan moe-
ten de afgestorven kinderen- compact worden
afgezonderd en bijeengehouden.	_
Het hoofdstuk «le personnel» geeft de Ricci
gelegenheid een lans te breken voor de metho-
diese opleiding van een staf, en de inrichting

65