I F.DF.REN BOEKBANDEN
In ” The Library Association Record
schrijft John Warner een artikel omtrent
"Modern leder voor boekbanden (Modern
bookbinding leathers). Het is een «verzicht
van de verschillende onderzoekingen op dat
gebied gedaan door de direct betrokkenen:
Ie bibliotheken. De conclusies brengen mets
nieuws: geitenleder blijft het beste matenaal.
Belangwekkend is nochtans wat wondt aan-
'gehaald uit het tijdschrift van de Vereemging
van Amerikaansche leder - scheikundigen
(Journal of the American Leather cheimst s
Association, Maart 1926). Het leder dat
meest aan licht en lucht blootstaat verduurt
of vergaat het snelst. De schade wordt dus
aangebracht door inwerking van buiten uit
en niet omgekeerd. De in de lucht aanwezi-
ge schadelijke gassen tasten het leder aan.
In industriesteden of andere groote centra
waar de lucht meest met schadelijke statten
bezwangerd is, vergaat het leder oo et
vlugst. De aangetaste ledersoorten vertoonen
een zure reaktie. Hoe verder de beschadi-
ging is doorgedreven, hoe hooger het pro-
cent aan sulfaten en ammonia. Een door-
slaand bewijs voor deze stellinggaf het on-
derzoek van banden van 1440-1880 in
schapen-, kalfs- en geitenleder in Windsor
Castle, ' waar geen spoor van zuur m het leder
werd ontdekt tengevolge van de smetvrije
lucht, en de banden dan ook volkomen gaat
waren gebleven.
De nota onderaan het artikel (door W. D.
John, scheikundige) belicht de zaak van
een anderen kant: de behandeling der boe-
ken, het inwerken van het zweet op de
banden !
«Het scheikundig karakter van mensche-
lijk zweet is heel verschillend, maar ik
meen dat het gewoonlijk zuur reageert. Het
zuur is inderdaad geen sterk mineraal zuur,
maar een mengsel van zwakke organische
zuren; toch moeten deze op den duur het
leder verweeken en door hydrolyse de ge-
halte van de in water oplosbare stikstof ver- .
hoogen; deze zou dan door wisselwerking
niet de atmosferische zuren het vernielings-
proces bespoedigen. Het is overigens bekend
dat zweet een sterk ontkleunngsuitwerksel
heeft op geverfde stoffen die nochtans licht-
en waschhecht zijn. Vergelijk b.v. de vernie-
lende werking van zweetvoeten op schoen-
leder dat in minder dan zes maand kloven en
barsten vertoont.	,
Het overgaan van zuur van boek op boek
schijnt heel goed mogelijk. Hoe gggjgg
boek op de schap staat m ongunstige voor
waarden — een industriecentrum b.v. — hoe
hooger het gehalte aan zuur zal zijn. Zoodat
indien bv. een pas gebonden boek ||g||
wordt tusschen twee boeken die, laat on
zeggen, 20 jaar oud zijn, het zuur zich ^
delijk zal verspreiden van de oude an en
over den nieuwe, het vernielingsproces dus
grootelijks verhaastend.
VAKLITERATUUR
Schriewer, Dr Franz : Die Dorfbucherei
112 blz., geill. Stettin, Verlag «Bucherei und
Bildungsfplege». '	Km' ^
(Vervolg)
De dorpsboekerij als maatschappelijk
vraagstuk : Geen kultureele dorpspolitiek.
We moeten er terdege rekening mee hou
den dat de boerenkuituur door het steeds
gemakkelijker verkeer met de stad	au °
bus! --- den invloed van de stad ondergaa .
Stadsgeest en gebruiken verdringen stilaan
maar zeker de landelijke en brengen ook ver-
ruiming van den geestelijken ^chteinde-
Hoe sterker rationalisatie van
hoe sterker ook de boer beïnvloed wordt
door de moderne wereldvraagstukken.
boekerij moet zich daarbij aanpassen,
tijdsroman is een der
dingselementen in dien geest, u	|g SM
teele aanpassing aan de rationa isa ie l
slissend voor den goeden opbouw van de,
boekerij. Moeten we trachten het oude hte-
raire gemeengoed steeds weer aan den man
te brengen'wanneer we gelooven dat het«van
den tand» is, of zullen we de evolutie be
vorderen door de lezers, door
ken, bewust te voeren in de sfeer
algemeene vragen van den dag. e ta°
het ons goed inprenten dat zich hier een
evolutie voltrekt welke niet
we zullen als vooruitziende paedagogenhan
delen door deze evolutie een handje te hel
pen. De oude gemeenschapszeden verdwijnen
om plaats te maken voor een steeds krach
tiger individualisme. Hier blijft den opvoeder
geen andere mogelijkheid over dan er zich
van meester te maken, het te leiden en te
verdienen, zoodanig dat uit het ver ^
zelfbegrip opnieuw gemeenschapsgevoel w k
ker wordt en nieuwe vormen er uit op
I groeien,