Nòg ’n keer was-ie naar ze toe gegaan, om ze iets te leeren,
om ze d'r op te wijzen, hoe dom en bekrompen hun levenswijs
op de keper beschouwd was. Maar door wat-ie tòen zag, werd-ie
zoo hevig aangegrepen, dat-ie geen stom woord meer had kunnen
uitbrengen. Hadden z’n mooie plannen ’m iets geholpen?

Nou was Leen aan ’t denke. Nu dacht ze, òòk 's wat moois te
hebbe uitgevonden. Verbeeldde ze zich nou werkelijk dat ze hem d'r
beter mee zou maken? ’t Was meschien heel mooi in theorie, wat ze
wilde, maar in ’t werkelijke leven kwam d’r natuurlijk niks van
terecht. Per slot van rekening zou ze ’t zelf wel inzien. Ze wasal
goed op weg.

Toen was hij weer’s an ’t fielsefeere gegaan. Genòt; geniet
zoolang je kan. Je mot toch dood, en na de dood is t— uit.
Heel aardig! Kwam d'r nou verandering in z'n leven? Geen sik-
kepit. ’t Leven ging z'n goddelijke gangetje maar, stoorde zich d'r
niks an, al vond-ie de mooiste fielsefie uit die ’n mensch zich mar
denke kan. Plannetjes make, mooi, màn-jefiek... maar geve doet
’t niks.

Vandaag was ’t Zaterdag, en morgen Zondag, en Maandag zou
die weer voor ze schijf zitte, — bij leve en welzijn — en zoo was
t geweest, en zoo zou”’t doorgaan. Je kon je draaie en wringe in
alle bochte, er viel niks an te verandere. ’n Broerde troost, dat
is waar, maar zoo ìs de werkelijkheid. Akelig, vervelend, o Jezes!
liederlijk vervelend, en iedere dag is alledaagsch. En als je nou
n broerd leve hebt, dan was’t maar ’t beste, d'r niet aan te denke,
want goeie God, als je je dàt’s goed voorstelde, die eindelooze

reeks van vervelendheden, jaar in, jaar uit... dan kwamen je
ingewande bijna je keel uit-glibbere, zoo misselijk werd ’n mensch
d’r van... Nee, ’t beste, dat was toch maar, je van de toekomst

niets an te trekken, absoluut niets. Enkel en alleen te leven voor
t volgend oogenblik. ’t Gaf toch immers niks of je je vooruit
bang maakte voor iets. Komme dee’t toch, dat was zoo vast als
wat. Vooral, bekommer je alleen om je zellef. Laat de anderen
dat ook doen. Broederlijkheid was goed, als je d'r maar iets mee Î
veranderde. Anders: geen spek voor zijn bek.

En as je dan tòch wat voor ’n ander wil doen, vertel ze dan
niet, hoe de zake eigelijk staan, want als je d'r niet te lui voor
was, zou je gewoonwech in’t water springe bij de gedachte aan
die ééntonige reeks van lammenadig-vervelende zeur-dagen. ’t Beste
is nog, ze mooie leugens te vertellen.

Adenom! hé-je nou ooit zoo’n ezelsveulen bijgewoond? Dat
neemt zich voor niet te denke, niks anders te doen as lui te zijn,
en foor dat-ie ’t weet, zit-ie midden in de fielsefie. Davidje, Davidje, |
wat bin jij toch ’n gammer! D'r het hier op die bank bepaald
‚n filozoof geslape, vannacht, en ieder die d’r nou Òp gaat zitte,