86

— Ik zèg je toch al, dad ’k je graag in je illuzie wil late. Ja,
’k bekommer me om die mê-êd! ’k Heb waráchtig andere zorreg
an me kop.

— Ze begind al zoo aardig te leze, en ze is zoo helder op d'r
lijf en zoo goed voor de kinderen. Ik heb zoo weinig plezier in
me leven, fergal me dat nou toch niet, David.

— Wou je-n-’t op zegel hebbe?

— Nee, David. Ik geloof je.

Daar waren ze weer: die trouwhartig-bruine oogen, van zachten wee-
moed doorspeeld, stil-smeekend..…. God! ze maakten 'm bang.
t Werd ’m benauwd om ’thart! ’t Deed ’m zeer, dat kalme : »Ik
gelòòf je. Vertrouwde ze 'm nu heelemaal? Of beteekende dat
zeer-stille: ingehouden twijfel-smart?.…

Hoeveel tijd was d'r nu al verloopen, sinds ze 'm zoo vol har-
telijkheid, met d'r glad-warme armen had gepakt om z’n hals?
Was’t pas ’n half uur geleden? ’t Scheen 'm dat d'r dagen en
dagen waren voorbijgegaan: Wat vreemd... wat wonder-vreemd,
dat dat nu zoo ver-af scheen. Nee, vergeten was-ie ’t niet... 't was
alleen maar verdròngen door wat anders... maar hij kon 't wel
weer terugkrijgen, dat teer-melodieuze van gebroken heimwee, van
weenend weervinden..…. ’n Zacht liedje had’m toen in d' ooren ge-
suisd; nee, hij had’t alleen maar geweten, niet gehòòrd… 't was
geweest : ìn ’m, zooals vroeger de vreemde stem in 'm ESTER
t had’m geheel vervuld, ’t had ’m zacht bezeten... O, zeker ! Hij
kon die melodie nog wel vinden... zéker;..…. hoe was ‘t toch
geweest ?... Nu? kon-ie niet vèrder denken? Hé... wat Meen
dat gevoel had-ie nu nog nooit gekend... wat wonderlijk … ’n liedje,
n teer wijsje... dat-ie pas had gehoord. dat in 'm was aan
t vragen: »Dénk aan me. Dènk toch aan me...« en áls ie d'r aan
dacht... dan werd-ie doezelig..… op z'n oogen kwam druk... en
’t glipte,glipte weifelend wech….

Vrouw ’k ga’n beetje loope. Maak de jonge klaar, over ’n uurtje
omm smale.

— ’n Flammetje, gesel Peereboom?

— Asjeblief. Zoo, dank u wel.

— Atje nou effe froeger was gekomme, dan had je me in me bed
gefonde, ho-or !

— Ja, de ouderdom komt mit gebreke, daar is nou eenmaal niks
an te doen, vrindje. Hoeveel es ’t ?

— ’n Frank-fijftig asjeblief.… Frau, Frau! hè-je meschien al ’n
koppie thee foor me? U ook ’n koppie, meneer Peereboom ?
Nee? Nou, sal ’k je ’s wat segge? Je hebt grout ongelijk. Ik
kan niet buete me koppie, hoor. ’t Sij somer of winter, me koppie