Al

d,

   
 
 
 
  
  
 
  
 
 
 
 
 
 
 
   

nr nde ie

eee

NEN en

en

 

pm

120

Ach, alle dingen
Zinken
Ter eeuwigheid.

Eens dacht ik in mijn leven

Van louter liefde en lach doorweven,
Maar ’k nu best

Ten allerlest

Zijn al die dingen heengegaan

En langs de paden van mijn leven
Bleef ik armoedig staan.

Elektrieke lampen schijnen
En zijpelen gele pijnen

In mijn ziel ; buiten zingen kinderen
Het liedje van een jonge meid,

Die in een hofje werd verleid

En nu zódanig heeft geschreid,
Omdat ze haar eere kwijt

Was en naar ’t gasthuis werd geleid.