— Ge hebt zeker geen kwaad gesproken van
hertog Karel? snauwde nu ook Koen, de schip-
persknecht hem toe. Ge durfdet hem een wreeden
moordenaar noemen…

René zag dat alle omstanders hem aankeken.
En zijn bloed stormde hem plots door de ade-
ren… Hij wilde zijn gevoelens niet verbergen.
Hij was een verbannen Dinantees. Zijn vader
“stierf voor de vrijheid.

—- Ja, de hertok isse een moordenaar… hij
heeft zeven honderd moéêdik man van Dinant in
de Maas doen smijt... En de Luikenaar heb ke-
lijk, dadde zij niet kruip voor de Bourgondií-
schen tiran! riep hij.

Fier stond René daar, een gloed in het gelaat,
vuur in de schoone, zwatte oogen. En er waren
Middelburgers, die hem bewonderden. Hij sprak
naar hun hart. Anderen, die den baljuw wil-
den fleemen, riepen als verontwaardigd:

— Verraad!

De baljuw was even verbluft over die stout-
moedige taal. Ha, er gromde reeds oproer onder
de Dinanteezen. Waarom had heer Bladelin dat
woelig volk in zijn stad gehaald.

— Neemt den verrader gevangen en brengt
hem in den kelder van het kasteel! gebood de
overste tot zijn dienaren.

Gevangen! Geboeid worden! Ha, neen! En
vlug wierp René een der knechten omver… Het

Ei