XVI

Lena was dan naar Amsterdam gegaan, met de beide kinderen.
Wel twee weken zouden ze wegblijven. Toen David op 't perron
afscheid van ze nam, had-ie gehuild.

En Lena, die er meer dan eens over gedacht had, 'm maar
weer in alles toe te geven, nu hij in de laatste weken zoo droo-
merig-vreemd deed, legde van uit r coupé d'r handje op zn
schouder, — hij rilde — en zei: »Kom man, hou je maar goed.
Als ik terug kom spreke we mekaar nog wel 's, hé«? En weer
had David met ontzetting overdacht, dat alles wat ze in den laat-
sten tijd zeide, schriklijk-voorspellende BEteekenis:

Kleine Maruel stond op de tree-plank: »O paatje! is dat de
massenist, die daar mit die rooie hoed? Gaat die ook mee na’
Ammetje-Dammetje ? Moetje, Moetje ! hoord u de mokeletief Sj, sj, sj …
en strakkies gaat-ie rije, hè Paatje, en dan doet-ie: tù-ù-ùc !

Toen had David ’m ’n pak chokola gegeven: »Hier beste jonge,
dat krijg je nou fan Paatje«. ’t Ventje danste uitgelaten, maar
Paatje merkte ’t niet meer, want weemoedig ging ’t in 'm: »Dat
is ’t laatste wat je je zoontje mag geven, 't laatste.… ’t laatste …

 

Terneergeslagen, maar van ’n mysterieus zieners-gevoel doortin-
teld, slenterde David willoos de stad in. ’t Was Zondagmorgen.
Over de Keyzerlei schetterde fanfare-muziek. De menschen praatten
opgewekt door ’t zomerweer, stapten met frisschen pas over de
opgedroogde straat. De mannen waren pas geschoren, droegen hun
knevelpunten bazig opgekruld.

Door ’t vroolijke, zonnig uitbarstende stadsrumoer voelde David
zich als ’n schuwe geest gaan. In de laatste dagen had ie zeker-
heid gekregen: Hij was verliefd op Marie, zn dienstmeid; en zij
op hem. Hij dorst ’t zichzelf niet bekennen, dien vreeselijken Za-
terdag. Telkens als t monsterachtige bewustzijn in ’m steeg, had-ie
t woest, tanden geklemd op elkaar, teruggedrongen; zooals-ie kort
te voren getracht had, z'n wellust-vizioenen te onderdrukken. Hij