Full text |
Uit elke bladzijde van deze vijf dichtbundels waait u de geur
van de Limburgsche streek tegen. De beste verzen hebben er een eige-
naardige locale kleur, een tint van oud goud, gelijk de binnenzich-
ten van de hoeven en hutten van ginder er een hadden, in zijn jeugd,
toen hij zijn dorp verliet. Die vergane tinten zal hij, bij zijn terugkeer,
hier en daar nog wel weergevonden hebben.
Arnold Sauwen — ik heb het meermalen ondervonden — is schier
een onbekende bij de jongste generatie van zijn land. Onbekend maakt
onbemind. In een tijd dat de Literatuur schier niet meer bestaat of lie-
ver zich zóó kleintjes toont, dat het volk haar niet opmerkt, is er weinig
kans den naam van een echten stillen dichter algemeen bekend en zijn
werkgelezen te zien. Wij moeten er in berusten. De achting en gene-
genheid van die enkelen die weten dat zijn verzen een uiting zijn van
zuivere poëzie, blijven hem niet ontzegd. En dat is een goede troost,
want poëzie veronderstelt gevoel en uitdrukking, twee wondere, uit-
zonderlijke gaven ! Door *t gevoel legt de dichter een stuk van zijn
eigen ziel zinderend in ’t vers en door de uitdrukking, die geen op-
smukking en geen versiersel Is, maar de heerlijkheid van ’t geziene die
zich spontaan uitdrukt, legt hij er de werkelijkheid in, als herschapen.
Ik had mij voorgenomen geen aanhalingen te doen. Ik voel even-
wel dat ik er toe besluiten moet. Ziehier een gedicht' « Meizondag » uit
zijn tweeden bundel « Gedichten » :
In der groene velden stilte,
zacht omruischt van hàlmgezang,
ligt de lieve vrouwkapelle,
vreedzaam, lachend, hagelblank.
Langs het bloeiend veldpad, badend
in der meizon warmen glans,
naadren kindren, bonte schare,
met festoen en bloemenkrans.
Aarzlend, ingetogen treden
zij den kleinen tempel in,
sieren daar met lentebloemen
t beeld der hemelkoningin.
En dan knielend op de zitbank,
bidden zij met vroom gemoed,
stil, de handjes saamgevouwen,
« o Maria, weès gegroet ! »
r doodgewone bijzonderheden schildert de dichter hier de
^ .eid haar stille grootschheid. Men kan er tevens volgen én
e weging én het procédé waarmede hij zijn emotie uitdrukt. In het
volgende sonnet « Uren van Eenzaamheid», dezelfde beweging, het-
zelfde procédé: - . . ■ • ’ - - L-:'. & &
50 |