ee

Thans waren de aardappelen klaar. Zij nam den ketel
van boven den haard weg en ginger, in het achterhuis,
het sap afgieten. In het keukentje terruggekeerd hing zil
hem nog eene wijl boven ‘t vuur en hield er het oog op
gevestigd. En, terwijl ze daar stond wendde zij nog eens
en met een soort van angst het hoofd naar ' slaapkamertje
om. Had daar op nieuw geen zonderling geluid weêr-
klonken? Waren de kinderen bepaald wakker? Zij nam
voor goed den ketel van het vuur, plaatste dien op de heete
asch en ging terug in 't kamertje. Zij nam het lampje in
de hand, draaide het lemmet op en kwam vooruit, tusschen
de bedden. Zij keek naar Jan en Pol; zij sliepen. Zij keek
naar Zulma en Marie; zij sliepen ook, Dan wendde zij zich

tot het kleintje om.

Het lag, steeds rustig na dien dag van groote woeling,
als verzonken in het lage, breede bed. Het hoofdje was van
» hoofdkussen gezegen; de handjes, als om zich te weerhou-
den, hielden de deken vast en 't mondje, dat half open hing,
scheen iets te willen zeggen, iets te vragen.

Vrouw Cloet, gebogen kijkend, kwam nader met haar
lampje.

« Slaapt ge? » vroeg ze stil en als het ware onvrijwillig.
En vlug, aan eene zonderlinge ingeving gehoorzamend, vatte
zij een der handjes vast.

Verbaasd, verschrikt, wipte zij achteruit. En eensklaps,
terugkomend, lei zij hare hand op 't voorhoofdje. Hare
oogen gingen wijd open, eene doodsche bleekheid overdekte
haar gelaat en eén enkel, in hare keel verkroppend woord
ontsnapte haar :

« Dood... »

Zij had den tijd niet aan hare gevoelens lucht te geven.
Iemand had op de voordeur geklopt en toen ze die geöpend

had, stond Gloet vóór haar.