was; zult gy niet weder te gemoet komen. » Op het
gezigt van Fidel, die hier en daer snuffelde en hem
al bedelend vooruit liep, zuchtte hy en zeide : « Ach!
gy zult haer nimmer hervinden. Eindelyk ging hy
nederzitten op de rots, waer hy haer den voorgaenden
dag gesproken had, en op de beschouwing der zee,
waerop hy het haer wegvoerend schip had zien ver-
dwynen , stortte hy eenen vloed van tranen.

Wy waren hem overal gevolgd, vreezende voor
het een of ander akelig gevolg zyner ontstelde zinnen.
Zyne moeder en mevrouw Delatour smeekten hem
in de aendoenlykste bewoordingen hunne smart door
zyne wanhoop niet te vergrooten. Eindelyk gelukte
het de laetste hem tot bedaren te brengen, door hem
met die benamingen toe te spreken, welke het ge-
schikste waren om zyne hoop op te wakkeren. Zy
noemde hem haren zoon, haren geliefden zoon,
haren schoonzoon, hem, wien zy hare dochter be-
stemde. Zy haelde bem over, om weder in huis te
komen, en er een luttel voedsel te gebruiken. Hy
zette zich met ons aen tafel naest de plaets, waer de
gezellin zyner kindschheid gewoon was te zitten, en
even als of zy die nog bekleedde, sprak hy haer
aen, en bood haer de spyzen , die hy wist dat haer
het beste smaekten; maer zoo ras hy zyne doling
gewaer werd, begon hy te schreijen. De volgende
dagen zocht hy alles op, wat tot haer byzonder ge-
bruik had- gediend ; de laetste ruikers, die zy gedragen
had, eene kokosnotenschael, waeruit zy gewoon was