ringen zijn van professioneelen aard en bedoeld om een beter
financieel rendement te verkrijgen. Zoo de C. G. T. I., de Associa-
tion des Ecrivains combattants, het Syndicat Mercereau-Barzun,
genoemd des Titres « Fix », de Société des Auteurs injoués, en de
Nouvelle Revue Française (Gallimard & C°).
Geen literaire scholen meer. Dat wil niet zeggen dat er geen
chefs d’écoles meer zijn, ontroerend als die bisschoppen in partibus
infidelium die het Vatikaan schenkt aan de verwijderde bevolkingen
yan. Perzië, van Tibet en van Groenland, — aan die bevolkingen
die geen flauw vermoeden hebben van het geluk dat hun te beurt
valt en niet de minste erkentelijkheid toonen aan die uitmuntende
herders. In welke Belgische, Catalaansche, Zwitsersche stad, —
in welk gewest van Frankrijk, — heeft M. Jules Romains zijn
melancholische conferentie niet rondgedragen waarin hij zich tot
Stichter uitriep van het Unanimisme, een leerstelling waarvan
nooit iémand een discipel ontmoet heeft ? En gaat M. Saint-Georges
de Bouhélier niet voort met zich de Vader van het Naturisme
te doen noemen ?
Geen scholen meer, en vandaar, minder tijdschriften. Want
vroeger voedden de eersten de laatsten, en de laatsten waren het
onmisbare complement, zoo niet de bestaansreden, van de eersten.
Het strijdorgaan of « revue de combat » is, in Frankrijk, even
zeldzaam als de iguanodon, en men vindt het nergens buiten de
zalen van de Bibliothèque Nationale, die zoo wat het Museum
voor Natuurlijke Wetenschappen zijn van de Fransche letteren.
Er zijn nog maar twee soorten tijdschriften, buiten de zeer
zeldzame uitzonderingen : de traditioneele tijdschriften en de
magazines. Het is bijna nutteloos de eerste te noemen; ieder kent
ze : Revue des Deux Mondes, Correspondant, Revue de Paris. Wat
de tweede betreft, zij vormen een naoorlogsche variëteit en leven
uitsluitend van den naam dien zij naar voor kunnen brengen : noch
programma, noch verstandige keuze zelfs van de gevraagde of aan-
vaarde bijdragen; men werft twee académiciens en drie tooneel-
schrijvers van het boulevard aan en sticht de Revue de France ;
of wel, als men zoo oud nog niet is, sluit men een akkoord onder
« gens d’esprit » en verwekt le Crapouillot.
Er zou veel gezegd kunnen worden over de huidige mentaliteit
van de tijdschriften met groote oplaag en straks zal ik, om deze
kroniek te besluiten, het avontuur vertellen dat onlangs zekere
literaire kringen te Parijs aan ’t schateren bracht. Maar vooraf
250