opeens voelde-ie ’n zwellende liefde voor dat slakkige mensch-
klompje en meende te keeren, en ‘m om Znshalsstenvallensenute
zeggen: »Dàr, ken-je me nie-meer? ik bin u ghebenschte Dawed,
uw zoon... ’t Was echter maar fantazie, onwezenlijk tooneel.…
want hij liep voort, en voelde geen wils-prikkel tot keeren. Alles
had-ie van 'm geërfd... zn heete dier-wellust, z'n eeuwig-knagende
begeerte, z’n schroeiende, verbijsterende, vòörtjagende geilheid. …
die z’n mooie, o zoo lief-lieve lijf was aan ’t sloopen... O! z’n
lieve spieren, en zn heerlijk-kloppende, warm-zwellende bloed-
aderen... en zn stijf-witte, statig-kronkelende zenuw-draden die
door-mijnden ’t àl, ’n koel-doorbliksemd netwek... die moesten
nu slap worden en verschrompelen... o, jammer, jammer, jammer |

Zn fiere zenuwdraden die moesten verschrompelen, en z’n
lijf dat moest vergaan; ’t kwam er niet op an, hoe-die leefde …
t was onverschillig, of-ie zich loeiend stortte op de meiden en
steun-stuipend zn gloeiend zaad uit-golfde tot-ie òp was... kapòt
geleefd... of dat-ie vèrder-kwijnde in gedwongen onthouding, als
’n monnik, met verschrield bestorven miserie-gelaat, en vertroebe-
lende oogen;... wat-ie overdàg bedwòng, zou ‘snachts komen.
’s nachts op ’t lokkend-zachte bed, in de slaap, in de onwetendheid,

dan vloeiden z’n allerkostelijkste levenssappen in de ruimte
doelloos wech.. zonder genot, zonder uitgesnikte bevrediging ….
en hij moest huil-lachen om z'n omhoog-wijzende geslachtsdeel,
dat daar dan zoo maar »ja-ja« knikte, zoo maar in ’t niets — ’s nachts.
t Opstaan met smeltend ijs in de aderen, en kille ril-stuipjes die
zn lijf bejoegen; z'n waggelende duizelgang, en z'n willooze
gedachten die z’n tril-dunne hersenkas doorsmartten, zoemend en
gonzend als ’n lawaai-zaal op de fabriek... en die zwierden,
draaiden altijd naar één punt, naar de meid, de roodheete, borst-
lillende wellust-meid... En ’t jammerlijk-verzwakkende rijen, en
dansen, en slijpen over de fabrieks-banken in ’t geraas, ’t doove
half-gehoorde geraas en de op-lallende lol-liedjes ;... de glimmertjes
de pest-glimmertjes, waarop-ie zich blind-staarde, met gloeiende
schemerende oogen, die die telkens moest uitboenen, met z’n
knuist-rug, omdat d'r stekend vurige sterretjes hardnekkig dansten
voor z'n gezichtsveld, en de dop met ’t zwart-glanzende ruitje
plots scheen wèg te schieten... Z'n oogen brandden wech, schroei-
den kapot... z'n zeer-teere oogen... o, wee, wee, wee!

Hij wist ‘t zeker, en tegengesproken wilde-ie niet worden. Z'n
ondergang was onvermijdelijk. En z’n heupen deden ’'m weer zeer,
en opnieuw door-ademde hij z'n pijn en voelde dat ’t niet op zij
was, maar in ’t midden, in ’t ruggenmerg. Ruggenmergstering, ’t
verschrikkelijkste dat ’r is, ’n langzaam verkwijnen, ontzenuwen,
zonder genade. Nee, d'r was geen geluk voor ’'m mogelijk. En nooit
was d'r geluk voor 'm geweest. Niets gaf ’'m blijvende voldoening,