duurde dat. Die stomme portier wist d'r ook niets van. Ga maar
zelf zien, zei-die maar altijd. Maar daar had Levie nu juist geen
zin in. Hij haatte, niet ’t tooneel, maar de vuile, benauwd-riekende,
vettige schminkgelaten, die je achter de schermen te zien kreeg.
Hij kon ’t niet kalm aanzien, dat z’n lieve Hanna, die er ‘s zomers
zoo frisch uitzag, zich telkens moest besmeren en bezoedelen met
die geparfumeerde verf-smurrie ; als-ie d'r kwam halen, wist-ie niet
recht of-ie moest lachen om dat hoogroode gezicht met de diepe
zwarte rimpels en de holle oogen; of huilen omdat die lieve
Madonna-kop nu zoo kleverig beschilderd was, en de prachtige
blonde krullen bepoeierd, of weggestreken onder ’n pruik... De
benauwde bordeel-geur bleef d'r dagen-lang in hangen, en hij durfde
haar niet zoenen, zoo’n afschuw had-ie daarvan. Liefst ging-ie niet
naar boven in de kleedkamer, dan hoefde-ie al die narigheid niet
te zien. Nu gelukkig was ’t vanavond voor ’t laatst — eindelijk ! Dan
kwam ze bij 'm wonen, dan was ze heelemaal vrij, en kon onge-
hinderd uitleven d’r heerlijke kleuren-liefde. En dàn kon ze lezen,
zooveel ze maar wilde, d'r aanleg ontwikkelen, z’n boeken en
kranten registreeren, z’n bergen aanteekeningen rangschikken...
’m helpen bij z'n studie. Daar smachtte ze immers zoo naar! Hij
bewonderde d'r zoo, z’n heerlijke Vlaamsche vrouw, die zich uit
eigen aanleg, zonder steun van wie dan ook, had opgewerkt tot
een van de beste aktrices van de stad, misschien wel de beste.
Die zich rein had gehouden in de tooneel-omgeving, die hij vol
verleiding en onzedelijkheid wist. En nu zelf voelde, niet genoeg
te hebben aan d'r spel en ’t tooneel te moeten laten voor studie, —
al waren de recensies nòg zoo vleiend-bemoedigend. Voor ’t läâätst
vanavond... nog ’n half uurtje, en dan: d'r uit! Voor goed! Dan
kwam d'r’n eind aan z'n martelend lijden, dan hoefde ze niet
meer zoo lang van 'm wech, meespelen in allerlei domme draken,
met boersche tooneel-liethebbers en schoolsch-deftige Rederijkers.
Dan hoefde ze d'r arme kop niet meer te martelen met ’t machinaal
van buiten leeren van allerlei onzinnige prul-frazes... Dan zou dr
mooi gezicht zn eigen tint weer krijgen en d'r blonde krullen
zouden lief zijn in d'r eigen geur... En waarom ook niet? Werkte
ie niet hard op z'n kantoor ? — Was-ie niet van plan alles, àlles
voor d'r op te offeren ; z'n mooie betrekking die hij zich door zuren
arbeid had veroverd er aan te geven, en met d’r naar ’t Buitenland
te trekken? Omdat zet hier niet kòn uithouden onder al die
artiesten die d'r van vroeger kenden, en d'r altijd sarden om d'r
reinheid. Z'n vrienden zou-ie voor d'r laten en z’n arme makkers
in de Werklieden-partij, die 'm zoo noodig hadden, en nu: eindelijk !
'm begonnen te waardeeren. — Maar hij mòest, en deed ’t van
ganscher harte, want hij voelde ’t z’n heilige roeping, haar te helpen
en te steunen. Hij hoorde bij d'r; hij geloofde niet aan voor-be-