Moeder had het op bed uitgespreid omdat ze het bij haar
thuiskomst nog zou kunnen bewonderen, maar wat kon haar
dat kleed schelen ?

Ze zou een bruid zijn zonder hart, levensloos als een pop.
Die gedachte deed haar gemoed vol komen en snikkend wierp
ze zich neer, het aangezicht in de kussens gedrukt.

Vóór haar geest zweefde het gelaat van George Tiery, de
blik waarmee hij haar aangekeken had, de druk van zijn slanke
hand.

En met een gevoel van wanhoop herleefde ze héél deze
wonderbare avond, zo onverwacht avontuurlijk geëindigd …

kok

De volgende morgen scheen een warme voorjaarszon en
tegen de middag was er van de sneeuwbui van de avond te
voren niets meer te zien.

Solange zou moeten volop bezig geweest zijn met de voor-
bereiding van haar huwelijk, maar in plaats van na de middag
in 'tstad te gaan boodschappen doen, zoals ze aan moeder
gezegd had, nam ze de autobus naar Vorst.

Voor het flatgebouw waar George Tiery woonde bleef ze
besluitloos staan, dan nam ze de moed in haar beide handen
en liet zich met de lift naar de bovenste verdieping brengen.

Haar hand trilde lichtjes als ze op de deurbel duwde. De span-
ning in haar was zo groot dat ze nauwelijks kon ademen. Geluk-
kig opende hij bijna ogenblikkelijk de deur.

Hij stond waarschijnlijk op het punt juist weg te gaan, want
hij had zijn mantel en sjerp aan.

— Solange | riep hij verheugd uit. Wat een verrassing |

De glimlach die hij haar schonk verwarmde haar hart en ze
voelde alle spanning wegvallen.

— Mijnheer Tiery, ik ben terug gekomen om u te zeggen
dat er gisteren avond nog een ander meisje op u staan wachten
heeft, sprak ze in één ademtocht. Ik. denk toch dat ze daar
stond voor u…

— Kom even binnen, nodigde hij haar uit. Zoudt ge denken
haar te herkennen ?

18,