Terecht meent André Chevrillon, de keurige Fransche essayist, dat
de typen uit het werk van Galsworthy levende vertegenwoordigers
zijn van de Engelsche denkbeelden van heden. Il resterait à montrer,
besluit hij, quelle satire au fond de son œuvre, quel idéal s’y oppose
aux idées de la société d’Outre-Manche, j’entends aux idées établies,
celles que perpétuent la tradition, le préjugé héréditaire, et qui
n’ont pas cessé de gouverner les mœurs,^9 quelle pitié secrète
et passionnée de la souffrance en attendrit ou en aiguise l’ironie,
quelle ferveur d’amour l’inspire tout entière, enfin quel sentiment
mystique, presque hindou, s’il n’était si voilé, de la divine unité
du monde, où sont frères et pareils d’essence, non seulement tous
les humains, mais tous les périssables vivants. »
Het schrijverstalent van Galsworthy is rijk aan menschen- en
levenskennis, aan ironie en liefde. Vindt men in zijn romans met
uitersten zorg geteekende portretten van typen uit dehedendaagsche,
Engelsche maatschappij, ook in zijn tooneelwerk treft men dezelfde
hoedanigheden aan, dezelfde rustige en diepe kleur, dezelfde edele
ziel.
Aanvankelijk onder den invloed van Toergenjef en de Mau-
passant schreef hij « Villa Rubein » (1900), « A man of Devon »
(1901), «Island Pharisees » (1904). Nog onlangs in zijn voordracht
te Amsterdam sprak hij zijn groote vereering uit voor Toergenjef
« die de roman heeft gemaakt tot een kunstwerk met weglating van
al het overbodige en met de juiste verhouding van onderdeel tot
geheel », en voor de Maupassant « die meer dan eenig ander schrijver
het dramatische element in de literatuur vertegenwoordigt ».
Maar weldra kon men zijn groote gaven waardeeren in « The
man of Property » (1906) en « The Country House » (1907), Een
geschiedenis van de hoogere burgerij in Engeland (1741-1900).
Edward Garnett ziet in hem « de kampioen van den zwakke
tegen den sterke, en de gevoelige oprechtheid van zijn geweten,
de diepte van zijn menschelijk medegevoel hebben hem er steeds
toe gedreven op zich zelf te blijven staan en de benepenheid vân
klassenbelangen en maatschappelijk vooroordeel aan de kaak te
stellen. Hij is een humanist in de wijdste beteekenis van het woord
en weerspiegelt en vertegenwoordigt de fijnste, meest menschelijke
instincten van het Britsche geweten ».
Als dramaturg zoekt hij, evenals Shaw, algemeen maatschappe-