werdde M" JacoBus. — Nu begryp ik u : gy zoudt, als de vogel- kens, ongeknipt willen blyven. MARTHA. — Zeker … ten minste nog voor eenigen tyd. Mr JacoBus. — Gy weet wat ik u zoo even gezeid heb; luister verder : myne kunst zegt my waerom gy van Jan niet en wilt. Ondertusschen, zal ik, ten bywezen uws vaders, u spoedig dingen zeggen, die u ten opzichte diens braven en ongelukkigen jongelings, tot nadenken zullen brengen. Tot dan, vaerwel! (Af) Achtste tooneel. MARTHA. Hy is er wel mede, met zyne kunst! hy zal my en mynen vader wat zeggen, dat my tot nadenken zal bren- gen! Zoo! zoo! Al praetjens voor den vaek. Wist meester Jacobus iets ten voordeele van Jan te vertellen, hy zou niet wachten lot er myn vader by zou wezen. Daerenboven zoû Jan zelf my dat sprookje niet reeds honderdmael voor- gezongen hebben? En gy, meester Jacobus, die alles weet, wiste gy maer iets of wat van den heere Daniël, dien ik nog al mag lyden, gy en uw lieveling Jan, zoudter den mond van vol hebben. (Al lachend.) Ha! ha! ha! Maer ’t is juist een jaer geleden dat ik den heere Daniël hier voor de eerste mael heb gezien : hy heeft my destyds, by zyn ver- trek, stellig beloofd, hier met de kermis weêr te zyn. Vruchtelaos heb ik hem tot nu toe verwacht, Mynheer Daniël zal niet keeren, ik heb er een zeker voorgevoel van : van waer anders dit treurige gevoel, dat my sedert eenige dagen vervolgd heeft? Arme dorpsmeisjens, die aen de vreemde heeren geloof geeft. (Zy gaet zitten en verzinkt in gedachten. Muziek.)