J2

— J' frouw, geei-mê-ên ’s ’n »beste« }) fan je.

De waardin, — nam ’n schenkflesch en straalde vuurwater in
t kelkje, totdat ’t overliep, en ‘t schoteltje zoover met ’t vocht
gevuld was dat de voet van ’t glaasje er door werd omspoeld.

— Merci, j' frouw. Frrans, op je gesontheit, jonge!« Hij tikte
met ’t lichte glaasje even tegen de dof-klinkende strakke pint-pot,
bracht ’t nietige dingetje aan z'n mond, liet den ballon-kop ’n eindje
achterover vallen, en schonk ’tkelkje half leeg in de omgekrulde
toeter-lippen. Toen likte ie z'n mondhoeken en knevelhaartjes zorg-
vuldig nà, en haalde diep adem: »Heh, hehhh... dat sit d'r weer
in. Hèje seen werrek Frans?

— Dn verstelder looit.

— Hij het gelê-êk, hoor. Je sterreft tòch niet rêêk. Daar make
de werrekslui *t tegeswoo-ordig niet meer na.

— ’t Is dàtte, eh?

— Ja, maar ik lààt t tr niet bij! Ik ga na’ de Bo-önd. Ik laat
me me rechte niet ontneme! Is-ie bedonderd?

De reus klokte de andere helft van de »bestex« in z'n zuig-lip-
penkring, en zette ’tfragiele glaasje voorzichtig uit z'n zwaren
poot. Vervolgens likte-ie 't schoteltje af, en boog zich naar David
omlaag. Hij deed z’n uiterste best om Joodsch te spreken:

— Dafedje, in alle errenst, sonder dolle sie-je, sal ik jou d'r
isfat ségge! An de Bond kenne se sech foor mijn allemaal in de
kankerr legge, hoor. Niet dat ’k’n fijand fan de werrekman bin.
Dat weet Franssie ook wel! maar se hebbe me, Godsalselasere,
fan de week de heele rommel in de far geschopt. Jefrouw, gee-
mijn nog soo’n dikkoppie! Soo. Merreci. Ja, ik seg maar, baas is
bààs, en gast is gàst ®). Meschien heppe se wel gelê-êk. Mar ik
heb ouk gelê-êk, seg ik maar, ik heb ouk gelêêk. No ja, is dat
niet faar, Franssie, seg jij nou ’s.

En z’n geweldige beenen tegen elkaar klemmend, liet ie, om
die spil, z'n buik-ballon naar Frans draaien.

— Nò ja, seg jij nous.

— Vàneighe.

— Ik scharrel sooe beetje foor me eiche, tegeswoo-ordig, ik bin
Godsalmekrake baas, as der geen minsch thues is. Ik sorreg nou
netuurrlijk foor mijn belange. Ik mot uet me ouche kê-êke, dat
’k me werrek op pepier krê-êg. Is dat nou waar of niet J’ frouw?
Maar dààrom geen werkmansfijand! De beste werreksman die
'k gehad heb, Makje Fan Emde, dat was miteen de grootste
opruier.

— Dat meugde gà niet zegghe, Riekske, alleman warkt even
ghoed.

— Soo sal jij de siekte krijge. Nee, is dat niet waar? Ik geef
Diborrelam) knecht: