254 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.

« Hassem, » sprak hij langzaam en plechtig, « waar
hebt gij den vreemde verlaten? »

« Dicht bij de Zoute Bron. »

« Denkt gij, dat hem een ongeluk is overkomen? »

« Ik kan niet weten, of de tijgers der woestijn hem
gespaard hebben. »

« Hassem! » riep de Arabier met vlammende oogen,
« hebben de tijgers dolken en treffen de dapperen van
achteren? »

« Als de slang in zijne tent geslopen is, verplet haar
de mensch, zonder te zien waar of hoe hij haar vindt! »

« Hassem, gij hebt den gast uws vaders gedood! »

« Ik heb » sprak Hassem, die zich niet langer kon
bedwingen, « ik heb den ellendige gedood, welke den
man bedroog, die hem in zijne tent had opgenomen !
Ik heb dengene gedood, die de herbergzaamheid met
verraad vergold! »

Toen vertelde hij de laatste samenkomst van Achmet
met Aïda, en daar hij geen woord van hun gesprek
verstaan had, vertolkte hij hunne houding en ge-
baren.

Ismaël luisterde aandachtig toe. Toen Hassem
geëindigd had, nam hij zijn geweer onder den arm,
drukte het tegen zijne heup, wreef met den nagel van
den duim tegen den keisteen, en, de kolf op den grond
plaatsende, leunde hij met den arm op den loop.

« Hassem, » sprak hij, « de herbergzaamheid is een
heilige plicht, en hij, die zijnen gast lagen legt, zelfs
al ware die gast een dief en snoodaard, is van God