Ee

zijn mijmeren had hij de vorige dagen nauwlijks verstaan,
dat men uit de stad ging, een paar zomerweken logeeren
op het buiten van vrienden. Nu schoot hem dit eensklaps
te binnen. Een buiten, dat was toch iets heerlijks! Hij
had wel eens iets over buitens gelezen, in zijn jongens-
verhalen : landgoederen vol vroolijke kinderen, en paarden
en vogels, een leven als een voortdurende buitenpartij!
En met schitterende oogen greep hij den japon zijner
moeder :

— Mama, mama !

— Wat?

— Zijn er kinderen, daar?

Mama lachte hartelijk.

— Wel neen, Kareltje, meneer en mevrouw zijn al
oude menschen en hun kinderen zijn al groot en getrouwd
en weg.

Zijn illuzie was heen.

— Moet ik dan toch meê?

— Natuurlijk, wou je hier alleen blijven.

Toch vond hij het buiten wel mooi, toen hij er aan-
kwam. Een kasteeltje in een park en een waterpartij en
vóor het huis een prachtige bloementuin met allemaal
sterren en halve manen en vreemde figuren van kleurige
bloemen en het gras net groen fluweel, De kamers waren
donker, met groote familie-portretten : deftige, gepoe-
derde heeren en dames met heel dunne middels, groote
hoepelrokken en zwarte vlekjes op haar gezicht. En
meneer en mevrouw waren zelven twee van die stijve
familieportretten, al droegen ze ook niet van die ouder-
wetsche kleêren. Ten minste, dat was zijn eerste indruk;
later vond hij meneer nog al aardig, omdat die hem naar
zijn perziken medenam : prachtige, fluweelen vruchten,

net roze kindergezichtjes, en die meneer allemaal geteld
had.