heelemaal wech. Ja, ’k heb wel eenig ferstand fan de médische
wetenschap. Zoo, zou u me dat niet aanzien? Ja, ja, wie de hawer
ferdiene, die krijge ze niet, hê-hê-hê-hê-hê. Ik bin ’n grappenmaker
as ’k begin hé? Maar! alles op ze tijd Meneer Montanjees, alles
mit mate. —’n Rotte boel hier, is ’t niet zoo? Mot u hoore wat
me van morrege gebeurt. ’k Ga na de winkel, zooas gewoonte.
Geen fersteller te bekenne. Looie! U ken Frans toch wel. Speelt
mit de dueve, mit de doive!..…. Zoo, is dat hier zoo erreg in
zwang? Zijn de mensche d'r vurig op? Hart-stochtelijk ? Zoo, zoo,
wàt u zegt. En die vent trok z’n duif zoo mar ’n poot uit, omdat-ie
te laat ankwam? Wat ’n gruwelijke wreedheid, wat ’n onmensche-
lijke barbaarschheid! En werd-ie toen niet bestraft? Wat u zegt.
Beschermt de rechtelijke macht de duiwe. Ei! …

Ja ’k verstà u wel! Processie. Op Berchem, heel intressant. Lòope
ze dan zoo hard met die beeste.… zeker om d'r gauw te zijn hè?
Hê-hê-hê-hê-hê. En toen dwàrs dòòr de processie. Wat ’n lef fan
zoo’n fent. En de pastoor? Trok ’'m de duif uit zn hand zegt u»
Groot gelijk had-ie. Hòèveel boete zegt u? In de duizend frank. Wat
zegt u? de Pastoor? Schande. O, o, oe! Wil u wat foor me gebruike ? ’n
konjakkie? hè! Cochon! Zòò. Zijn de meiden hier zoo gemakkelijk ?
zoo lekker? Hoe noemt u dat? Hè! dàt is aardig uitgedrukt: als
kole fuur binne ze in bed. U schijnt d’r ondervinding fan te hebbe,
hê-hê-hê-hê-he! Is ’t dan overal kerremes de andere week? Ja?
God, heelemaal niet aan gedacht. Geen spek foor mijn bek? Zal u
fan opfrissche... Me frouw? Dan schei ’k... Dat is morg-avend
zegt u? Me an d’r voorstellen? Nò, heel graag. Zeker... Om acht
uur? Uitstekend... Nou Montanjees, ’t was me zeer aangenaam
mit u kennis te make... ’t ga u biezonder. Tot morg-avend.
Komplimente an Anzjelieke, hê-hê-hê-hê-hê..….

Hoe zou Montanjees ’m nou gevonden hebben? Flauw ? ’n Klets-
kous? Zòò voelde ie zich zelf. Z'n kop had-ie suf gepeinsd, om ’s
wat geestigs te zeggen, maar niets, niets was d'r in 'm opgekomen.
Hij kon niet dénken. Z'n hersenkas was gevuld met warrelende
rookwolken. Hij wist maar één ding, en dàt wist-ie uitstekend,
besténdig. Dat ie naar de bliksem ging, als ie langer hier bleef.
Dat die meid 'm kapot zou maken, zou sloopen wat d'r nog van
'm overend stond. En toch kon-ie zich d’r niet aan onttrekke.
Hij verlangde heimwee-vol weer naar de bedwelmende geur die
d'r omzweefde, hij zou wel willen... maar dat kòn niet, dat was
te erg... heel dicht bij d'r komen, en snuffelen in d’r nek, in
d'r bloesemnek, met z’n neus tegen ’t soepele vleesch, en dan, ja,
dan d'r zoenen in de gladde groeve waar d'r fijne ruggestreng jd
verliep en ’t zilverblonde donsgekroezel van d'r haren begon.…. | He
Zou d’r vleesch zoet zijn? lj
Zie, 't was slecht van ’m, walgelijk slecht. Hij moest zich scha-

Ee en ze