zij was nu mevrouw Hugo de Maerschalk sedert deze morgen… De man, met wie ze nu gehuwd was, keek haar met gloeiende ogen aan. Als zij niet spr ik: kneep hij zi vuisten samen dat zijn knoken wit werden — Wel, vroeg hij dan met een lijke stem. Waar staan we nu allebei! moois ! Rosemarie scheen als uit een droom te ontwal — Deze bri ef heeft geen belang, sprak ze de traag. Nu toch niet meer, Het moet ons niet belette op reis te gaan, zoals wij het zinnens waren! Hij stiet een soort gend gegrom uil — Je bedoelt zeker, dat je later nog tijd genoeg hebt, om me horens Ee laten dragen met die jonge snotneus ! — Hoe kan je zo iets. zeggen, Hugo, je moest je schamen ! — Ik denk eerder dat jij het bent, die je moet schamen, mevrouw de Maerschalk! Dat ons lij een zakelijke overeenkomst was, dat wist ik, ma: heb me vergist in de kwaliteit van de koop ik mij aanschafte ! Ik dacht een braaf en 1 1 meisje uit de boerenstand gekocht te hebben, met een i ee zuiver geweten, nog rein en onaang plaats daarvan krijg ik een deerne in Es hooizolder van haar vaders schuur gebakkeleid met haar hoeveknecht! Onder die bittere verwijten was Rosemarie bleek geworden. Dat zijn en storm ontketende, scheen te bewijze van haar hield dan hij haar had beke vergiste zich, als hij dacht dat hij aan | mocht twijfelen. — Hugo, sprak ze met uiterste zelfbeheer hebt niet het recht je eigen vrouw voor een dé te schelden! Dat ik een tijd lang kennis had me ry, als hij voor mijn ouders werkte, is waar het is tussen ons nooit verder gegaan dan een van verkering tussen een meisje en een jonge 2 © 30