| Full text |
ORN
was. Van ’s morgens tot ’s avonds zat het stil, doodstil in
den sombersten hoek van het keukentje met ’t hondje in
zijn armen. Het sprak, het vezelde er tegen; het was hem
als een jonger broertje, dat onder zijn bescherming stond.
Siesken had kou, het moest verwarmd worden ; Siesken had
honger, het zou te eten krijgen; Siesken had vaak, hij zou
het slapen leggen. En sussend en kussend streelde en wiegde
Julken het hondje, totdat het kontrast met zijn eigen lot al
te vlijmend wordend, het in stille tranen smolt.
Die toestand in het huisgezin kon echter zoo niet blijven
duren. Aan alles, tot in de geringste dingen voelde men
gestadig dat de spanning tot het toppunt was gestegen, dat
er een verandering, een einde moest aan komen.
be
s een paar dagen was vrouw Gloet gansch zonderling,
Sin
gansch anders als naar gewoonte. Zij ook at schier niet
meer. Een bestendige koorts, tevens door drank en gejaagd-
heid veroorzaakt, deed hare wangen gloeien en, zonderlingst
van al, sinds twee dagen had zij Julken nietmeer mishandeld,
hem geen enkel hatend woord meer toegestuurd. Zelfs, dien
avond, had zij hem van rond zes ure eene goede warme teil
pap doen eten en hem daarna te slapen gelegd. De vader en
de overige kinders waren nog niet thuis.
Vrouw Cloet, alleen in hare keuken, ging naar de eetkast,
haalde er vlug eene verborgene flesch uit te voorschijn, ont-
kurkte die en dronk. Een wijl bleef zij roerloos en als
het ware duizelig in ’ midden van de keuken staan en lang-
zaam dan, zeer stil en langzaam trok ze naar de voordeur,
waarvan ze den grendel toeschoof. Eenige stonden gewacht,
nog eens even geluisterd, nog eens aan den hals der flesch
gedronken, dezelfde terug weggezet en zacht, op haar kou-
sen, stak zij de deur van ’t nachtvertrekje open.
? |
