144

den bitter-walgelijk.

|
|
Ï | dte kmoelsmschoonnmtette nullen
|

HU kleurige kapel, roerloos.….

 

 

 

HEL dràaide om z'n marteltuig.

 

ste direkt dood.

magh ’m ghoan vlieghe.…

| nie beschomd?

  
  
 
    
  
 
    
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

nekken wierden van de zon geschroeid, gestoofd, d’r tongen kleef-

Toen kreeg Jefke ’t te warm: »Ze kòmme niet, zulle Daviedsje.
Ze komme d'r nie-oit. En ’k ’eb zooe wârml!« Zonder verder
wat te beweren, trok ie z'n stinkend, zurig-doorweekt hemd uit,
en zat nu met vettig-nat geel bovenlijf naakt voor zijn molen.
»Dà sheft loecht, zulle maatsje. Ghoe dà d'r ’ier ghien jûfràë zan.«

. » >
Hd Bedruppelde zwarte beharing arceerde z'n borst-bogen. Met z’n
HEN twee platte handen kletste ie d'r op. »Zeedet Daviedsje, ’k ’eb
’k zain zjuust gh'laik ’n waif«.
En hij vouwde zn twee armen onder z'n borst.….
KN doe’ deugd, zooe in de wârmte«. De zon stond op z'n pukkelige
bi li rug. Hij wasemde bedwelmende zweetstank uit.
ii il 2 2 …. .
…… Op z'n molen, speld door z'n rank lijf, lag nog de teere, rein-

»Oi-oi-oi, dà

— Awel joenge, ’oe iest? Zai-de al doed? Wacht ’ne keers. En
hij knipte er met z’n vinger tegen, zoodat de fijne poeder-schubbetjes
| verstoven. ’n Kracht-stuip joeg door ’t gemartelde diertje, want ’t
hl trillerde z’n teere wiekjes, sloeg ze, misschien voelend molenwenteling,
bj plots op en neer, sneller en sneller, totdat ze opgingen verdoezeld
El in ’n wazigen schemerboog... Door ’t ingespannen rukken, werd

ESV eee nu ijenstooten nenandientje spronemopsennneen
| aan de speld, wanhopig vleugelend, verloor 't evenwicht en draaide,

Met z'n glibbige kots-zucht voelde David ’n stekende hoofdpijn
SHJSCn Nen Zin nwverschroeidenmeldin mm zae sscheelanElijnleedsde
gruwelpijn van ’t wentelende vlindertje mee …

— Kom Jef, laat dat beessie nou vliege. Of maak ’t dan temin-

— Bijlange niet! Zoe rap als ‘kiek kaekke kan, eh? Awel dan

— Wees toch niet zoo krengerig, beul dat.

— Moeid oe niet. 't Zijn oe zakens niet!

Van Oesteren en Jan Kervel konkelden met elkaar, riepen er ’n
Belsj bij, en die smeet plots 'n kom water in Davids richting leeg.
’t Vocht kletste op Jefke’s bloote rug.

— Nom den dike! Wat smeirlap doe-dàtte, potverdoeme!«
Bank neerploffend, hij opsprong;— z'n open broek viel los langs
Zn beenen. Aan den harigen onderbuik lilde z'n gore penis….

— Amai, Jefke, amai! Stopt oe wörstje wegh, joenge! Zà-de

Verrast, maar niets gegeneerd, traag trok »d’n Jef« zn broek op,
balde z'n vuist in Kervel's richting: »Oi-oi-oi, als ’kik diejen
smeirlap te paekke kraigh... ’k stamp ’m sebiet z'nen inktpot in.
Opghepast vriendsje, ghe zait verwittieghd….