112 — Diejen ont'auding moesten ze afschaffe. — Uitstekend! Als jij nog ’s minister wordt, moet je d'r maar flink voor werken, Han! Maar daar gaat ’t hier niet om. Ik beweer dat je ’t’nhoop pastoors kunt aanzien, dat ze hun passie aan- houdend bedwingen. ’t Schijnt onder de vrijzinnigen hier ’n beetje de gewoonte te zijn, iedereen die ’n soetaan draagt voor ’n wellusteling te houden. Demagogie hoor, niks anders. Vind u ook niet Madam? Lena gaf geen antwoord. Ze dacht onder kille teleurstelling, dat David ’t artikeltje met moedwil had voorgelezen. En ze kon geen verband vinden tusschen z'n zachte manieren van vanmorgen, en deze nieuwe plagerij. — Och, Madam heet zich daar nooit in verdiept, begon Hanna weer. Ik weet wat ’k weet. Als ik ’n maske was, en ’k moest m’n eerste kommune doen, dan moest ’k d’r natuurlijk voor leeren. En dan ging ’k iedere morgend naar ’tschool bij de nonnekes in't kapelleke. Awel ’k kan oe verzekere, dat ’k daar dikwels pastoors uit zag komen, en dan stonden wijnflesschen en leege glazen nog op toafel. — Stomme maseurkes toch, hè? Dat ze de overblijfsels van hun orgieën zoo maar lieten staan, tot de kindere kwamen. Wat Han ? Gek hè, dat ze d'r maar zoo open en bloot op los leven, vind je niet?... Geloof je je zelf wel heelemaal? laats en zij nad enRZelse nnen — Dat was ’s morgens in de vroegte, zegje? — Vàn eighe. — Nou, dan had je misschien nog slaap in je oogen, hè jonge? Ik geloof dat d'r geen ongelukkiger menschen op de wereld zijn, als die aan iedereen twijfelen. Ze denken d'r ’nander mee kwaad te doen, maar op stuk van zaak hinderen ze zichzelf er 't meest mee. En daarmee »uit«. Rrrt! weer ’n ander stuk. — Dat is net as de man mit de rarekiekkast, bracht David in ’t midden. — Dat was ook net presies mijn bedoeling. Vertel ’s, heb jullie wel ’s gehóord van de poesjenelle-kelder ? Nee? U ook niet, Madam? tis me toch wat te zeggen. Nou gaat u al weer van Antwerpe wech, en nou hebt u nog nooit gehoord van een van de grootste merkwaardigheden. — Ja, maar ’k kom teruüg... nog tijd genoeg David keek Levie onder de oogen. Had die jonge soms de macht, z’n vrouw akelige dingen te laten zeggen? — Wat kijk jij me an! Zie je soms wat an me? — Bije meschoghe? Ja, d'r is aan jou wat te zien. Wat zeg jij Hanna. — Als dà ghe ’n lellike kerel zijt!