on ee

en zijnen gaanstok in den hoek, achter het schutsel geplaatst
te hebben, nam hij de papteil van de tafel, ging er meê
vóór den haard zitten, plaatste ze daar op zijne knieën en
begon, uitgehongerd, te eten. Hij was vergrijsd, verouderd.
De vrouw en de kinderen, roerloos en bleek, keken tersluips,
in de flauwe schemering van ’t lampje, naar zijn breeden
rug en zijne dikke schouders; en in het doodstil, met schrik
bevangene keukentje, hoorde men enkel nog het regelmatig
slokken zijner lippen en het geborrel der druppeltjes pap,
die na elken schep, in de papteil terugvielen. Toen hij
geëten had stond hij gebogen recht en trok, steeds sprake-
loos. in ’t nachtvertrek. Toen zijne vrouw, bevend, hem na
een half uur daar vervoegde om, zooals eertijds, zijne rust=
plaats te deelen liet hij enkel dit ruw, met kalme vastbe-
radenheid gëuite woord hooren :

« Hieruit, nondedzju ! »

En aldus, van stonden af, richtte hij opnieuw zijn leven
in. Hij at, hij sliep, alleen. Nooit stuurde hij iemand van zijn
huisgezin het woord toe en gansch den dag, le fier om te
gaan schooien of te stelen, wrocht hij met de hardnekkigheid
van een wroetdier op zijn land, waaraan hij alleen het bestaan
wilde verschuldigd zijn.

Deze onverwachte en zonderlinge handelwijze had aldra
op zijne vrouw een diepen indruk gemaakt. Slordig en
somtijds aan den drank verslaafd, had zij reeds, in den graad
van zedelijke daling, tot welken zij gekomen was, tevens
de verzuiming harer plichten en zijn vreeselijke wraak ver-
geten ; en, alhoewel ze zich stellig, bij zijne terugkomst, aan
nieuwe mishandelingen verwachtte, toch dacht ze, dat men,
door elkaar goed te verstaan, nog in vrede zou kunnen leven.
Cloet’s kalme, maar onoverwinbare hardnekkigheid had aldra

deze hoop verijdeld, en zulke toestand, onheilspellender voor