ergg enen een

 

 

 

   

Dössing, de consulent Banke en de Kopenhagensche stadsbibliothecaris
ÀÄarsbo. Daarna volgt een viermaandelijksche praktijk aan een biblio-
theek, waar de kandidaat alle voorkomende werkzaamheden moet ver-
richten. Het eind-examen bestaat uit een groote schriftelijke opgave
waarvoor een meand voorbereiding is toegestaan en verder uit kleinere
opgaven in boekenkeuze, catalogiseeren, classificeeren en kennis van de
naslagbibliotheek. In ‘tafgeloopen jaar slaagden hiervoor 28 van de
30 candidaten.

In Kopenhagen heeft, zooals ik reeds opmerkte, de openbare biblio-
theek-beweging haar eigen geschiedenis gehad, die dateert van 1885.
De ontwikkeling ging voor een groote stad, die werkelijk cultuur-cen-
trum was, op een merkwaardig kleinsteedsche manier. De gemeente
begon met eenvoudig in de verschillende stadswijken bibliotheekjes
voor onbemiddelden op te richten waar men voor de luttele som van 15
öre (10 cts) per maand boeken kon leenen. Tusschen die bibliotheekjes
bestond geen noemenswaard onderling verband, de huisvesting was
primitief, de beheerders waren op een onmogelijk klein salaris aange-
steld en behoorden niet tot de gemeente-ambtenaren, ze waren gewoon-
weg « los personeel » die ‘t werk ook meest als bij-baantje deden. De
bibliotheken kregen toch spoedig een vrij groote populariteit en in 1901
was taantal lezers reeds 7400, ‘t aantal uitleeningen tot 343.000 gestegen.

Bij mijn bezoek in 1912 in Kopenhagen troffen mij de inrichting en
de organisatie nog als hoogst primitief, hoewel toen ’t gehalte der boe-
kencollecties al veel verbeterd was en er een begin van organisatie en
centralisatie bestond. Aan enkele wijkbibliotheken, ik meen aan twee,
was toen reeds een leeszaal verbonden, er bestond zelfs één kinderlees-
zaal, en in de catalogiseering begon meer systeem te komen.

Eerst in 1913 werd de grootste der bibliotheken, die zich langzaam
aan tot officieele Centrale had opgewerkt, tot hoofdbibliotheek bevor-
derden de bibliothecaris, Aarsbo, die feitelijk reeds als leider van
‘t geheel fugeerde, werd aangesteld tot Stadsbibliothecaris, d. w. z. tot
ambtenaar in vasten gemeentedienst. In de daarop volgende jaren wer-
den nog eenige wijkbibliothecarissen door den sermeenteraad benoemd,
maar de positie van het overige personeel bleef zwevend, ten minste
het jaarverslag over 1917-18 vermeldt, dat geen der assistenten tot nog
toe aanstelling had, maar dat welin den Raad was besloten, eenige
vaste betrekkingen aan de semeentebibliotheken open te stellen, met
salarissen volgens de gemeentelijke loonschaal, en waarvoor natuurlijk
eenige eischen van bekwaamheid werden gesteld.

310

 

 

 

 

   
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
  
  
  
   
  
 
 
  
 
   

Jz