toekomst te kennen, en te dien einde de hulp myner kunst
ingeroepen. Gy niet : zoudt gy ze betwyfelen ?

MARTHA. — Ge zyt een knap man, dat betwyfel ik niet.

M: JacoBus. — Een man, die zaken weet, u en uwen
vader onbekend.

MARTHA. — Dat geloof ik geerne.

Mr Jacogus. — Een man die u wil gelukkig zien.

MARTHA. — Daer ben ik van overtuigd.

Mr JacoBus. — Een man die u moet verklaren, dat gy 4
een lief meisje zylt…

MARTHA. — Dat zegt vader ook by wylen.

M: JacoBus. — En dat ge zoudt wel doen te trouwen.

MARTHA. — Ik verlang niet te trouwen.

M* JacoBus. — En toch…. ik voorzeg u, dat uw hawelyk
aenstaende is…

Marrna, ter zyde. — God! zoû ’t mogelyk zyn. (Luid
lachend.) Ha! ha! ha! waerzegger, dit mael zegt ge de
waerheid niet; ge doet my lachen; ge kent my nog niel.
Luister op uwe beurt.

KOEPLETTEN.
De vogeltjens zingen zoo lustig een lied
In de opene luchte, hier buiten;
Maer zwygen en kwynen, verleerd van verdriet;
Ook zelfs in verguldene muiten.
O laet ze maer vliegen
En weemlen eu wiegen
In ’s hemels azuer.
O laet ze maer springen,
En fluiten, en zingen
In t ruim der natuer.
Mr JacoBus. — Maer ik versta niet wat gy door de vogelt-
jens wilt zeggen.
MARTHA.
Een maegd is een vogelken, zangrig en lief,
Beloerd zoo door knapen als heertjens ;
Beloerd door zoo menigen handigen dief.
Men knipt haer zoo geerne de veêrtjens
O, laet ze maer vliegen, |
En, dansend, zich wiegen
In ’t lentesaisoen.
O, laet ze maer zingen,

En spelen en springen :
De mei is zoo groen!