| Full text |
UTHER.
Ja wel, goede man; treedt binnen en rust een weinig
uit; dadelyk zal ik hen van uwe aenkomst verwittigen.
mursr, zich op eenen stoel nederzettende.
Toch niet! een oogenblik. De tydingen die ik breng zyn
zoo gewigtig, kunnen eenen zoo grooten invloed op hunne
verdere handelingen uitoefenen, dat ik, nu ik myne jonge
meesters hier niet ontmoet, u eerst wil raedplegen, of ik
niet beter zoû handelen met hen tot morgen van het
gebeurde onbewust te laten. My dunkt gy zyt een bedaerd
en verstandig man, en zult my een goede raedgever wezen ;
doch eerst moet ik u eene vraeg doen : kent 89 koning
Dorglas en zyne denkwyze omtrent een huwelyk tusschen
persoonen van ongelyken stam?
ÜTHER.
Och neen, myn goede vriend, zoo ver van het hof ver-
wyderd, hoe wilt gy?…
HURST.
Welnu, dan zal ik u in dry woorden iets verhalen,
hetwelk u dadelyk ’s vorstens grondstellingen hier omtrent
zal doen beseffen.
Weet dàt het de eerste mael niet is, dat er onzen geduch-
ten koning eene prinsesse ontroofd wordt. Reeds over onge-
veer twintig jaer verloor hy, byna op gelyke wyze, cene
beminde zuster, Dulcina geheeten. De prinses Dulcina was
om hare schoonheid heind en ver vermaerd; koninglyke
minnaers uit de verste landen kwamen om hare hand
dingen, maer te vergeefs : allen keerden ongehoord terug
met eene wonde in het hert, die zelfs de kostelyke balsem
van den algenezenden tyd niet in staet was te genezen. Nu
verspreidde zich het gerucht, dat Dulcina eene vrouw was
aen welke natuer het beste geschenk, gevoel voor mannen-
liefde, geweigerd had. Maer het gerucht loog, gelyk zoo
? |
