| Full text |
RINOLD,
De beul, het uìtvaegsel des menschdoms weende! Wat
moet ik dan doen? — Zadelt myn paerd, Hurst.
UTHER.
Als ik het u zeg, goede man, niet eerder.
HURST.
De beul kwam naer de poort toe,en ik, my houdende
alsof ik hem niet kende, naderde hem en vroeg : Is u een
ongeluk wedervaren, mynheer dat gy zoo treurig zyl?
« Gek » kreeg ik tot antwoord, « ik ben de beul en deze
traen vervloekt myn lot, dat my daertoe gemaekt heeft
vóór dat ik hardvochtig genoeg geworden was. Ik heb een’
oud” man moeten pynigen, wiens gelaet den boozen vyand
zelven weekhertig had kunnen maken. Hy is de vader van
den …. » hier sprak hy een verachtelyk woord, edele
heer.
RINOLD.
O, verzwygt niels.
HURST.
« De vader van den schandelyken boef, die des konings
dochter gestolen heeft » zeide hy.
RINOLD,
Ik ben een vadermoorder!
ALWINA,
Dat zyt gy niet, ik, ik ben het die uwen vader op de
pyubank bracht!
HURST.
« De arme man moest bekennen (zoo vervolgde de beul)
want indien hy in zyn zwygen volherdt, zoo zal gewis
morgen vroeg zyn hoofd voor myne voeten in het zand
rollen.
? |
