| Full text |
RINOLD, voortgaende.
Het zaed der liefde was ontkiemt en wies nu weeldrig
op; ik verloor myne vorige vrolykheid, werd enoplettend
op uwe bevelen, myn vader, en nalatig in u op te passen.
Ik verweet my zelven dit dikmaels, wanneer ik eenzaem op
myne legerstede zuchtte, en dan maekte de gedachte van
den afstand tusschen eens koningsdochter en eens harpe-
naers zoon myn hoofdkussen tot eenen steen.
ALWINA.
Waent niet, Rinold, dat ik gemakkelyker sliep op zyden
bedden; uw beeld stond steeds tusschen my en den slaep;
steeds hoorde ik uwe stem en steeds werden myne nachten
ongeruster, hoe langer ik hoopte u aen het hof weder te
zien, en in deze hoop bedrogen werd. Eindelyk toch zag ik
u weder.
RINOLD.
En een gelukkig toeval verschafte my de gelegenheid om
uwe aendacht nog meer op my te trekken. By uwe intrede
in de zael ontviel eene kostbare doekspelde uwen boezem
en rolde op den vloer. Eene schaer hovelingen schoot toe
om ze te vatten, maer ik had het geluk er de eerste de hand
op te leggen; ik beurde ze op, overhandigde ze u, en een
blik van uwe oogen, weldadig en lieflyk, zooals de eerste
warme zonnestralen in de lente, werd my geschonken, een
blik, — had uw vader my den sleutel zyner schatkist aen-
geboden, ik had dien in ruiling met uwen blik niet aenveerd.
Tuimelende van vreugde keerde ik naer onze hut weder,
de hoop, die hamer die steenrotsen verbryzelt, had alle
bedenkelykheden over den afstand tusschen ons beiden
vernietigd. 'Thands scheen my de zon weder hel en lieflyk ;
ik zong op myne harp gestadig vrolyke wyzen, deuntjes van
verhoorde liefde, maer nog ontvlood my de slaep; de
vreugden welke de hoop my toezeiden, verjaegden hem
van myne oogen. In eenen van die slapelooze nachten
met a. RE ed eld mn Ee Ea
? |
