| Full text |
Le
tot deze vlugt overgehaeld , — ziedaer myne belydenis.
Harpenaer, zonder uwe toestemming en inwilliging zullen
kommer en leed myne slaepgenooten en de dood myn bruide-
gom zyn; want Rinold heeft my gezworen, nooit myn echt-
genoot te zullen worden, indien gy uwe toestemming niet
gaeft!
ULFAR.
Deed Rinold dat? — Myn zoon?
RINOLD.
Vader, gy vergeeft my?
ULFAR.
Wat zoû Ulfar zynen Rinold niet vergeven ! (Aendoen-
Lyke omhelzingen. Ulfar vat Rinolds hand en drukt die al
bevende in die van Alwina.) Koningsdochter, ontvangt zyne
hand en daerby zyn hert en zyne trouw. Kommer en ellende
geef ik hem voor uitzet; uw bruidschat zyn de tranen uws
vaders. Eventwel versaegt niet, bemint elkanderen altyd
zoo als gy thands elkanderen bemint, en nooit zal het onge-
luk het wagen uwe hut te naderen. — En nu, myn Rinold,
vertelt my de geschiedenis uwer liefde, maer opregt. Indien
deze uitgedroogde oogen u zien konden, dan zoû ik elke
onwaerheid dadelyk op uw aenzigt bespeuren; maer dus
(hy legt zyne hand op Rinolds borst) dus zal uw hert het
my toch verraden, zoo uw mond onwaerheid spreekt.
RINOLD.
Kunt gy dit van Rinold denken, vader?
ULFAR.
Had ik het kunnen denken, dat hy my zyne liefde zoù
verbergen ?
RINOLD.
O, vergiffenis, vader !
ULFAR.
Ik zal het u vergeven. — Verhaelt, wanneer voelde uw
hert eerst liefde voor deze koningsdochter?
A de
? |
