| Full text |
RINOLD, terzyde,
Kon ik my zelven nu maer zoo schielyk ontwapenen, dat
hy myne vermomming niet merkte.
ULFAR.
Geen antwoord? — Gy zyt zeker myn Rinold niet,
alhoewel de stem, die ik hoor, met de zyne veel gelykheid
heeft.
RINOLD.
Zeker, vader, ik ben uw zoon.
ULFAR.
Neen! neen ! Myn teeder minnende zoon zoù zynen ouden
vader niet zoo lang om eenen enkelen kus laten bedelen. Hy
zoû niet koel en hardvochtig met hem misschien spotten,
niet zoo lang talmen om hem een blyk zyner liefde te geven.
— Vreemdeling, wie gy zyt, lacht niet met eenen ouden
man, die zynen zoon zoo onuitsprekelyk bemint.
RINOLD , ter zyde.
Die vervloekte wapenrusting. (Hy rukt zich den helm
van het hoofd.) Vader, hoe komt het u in ’t hoofd , dat ik
uw zoon niet zoû zyn?
ULFAR.
Gy bootst Rinolds spraek heel goed na, vreemdeling,
zelfs tot stamelen toe; maer zyne liefde kunt gy niet na-
bootsen, die is eenig en onnavolgbaer !
RINOLD, zyn vader hertstogtelyk omhelzende.
Vader! vader ! is dit niet de kus van uwen Rinold?
ULFAR.
Nieuwe misleiding! — Het is uw kus, myn Rinold, maer
niet uwe gestalte. Is dat niet een harnas, daer ’k myn arm
om sla? Drukken niet yzeren handschoenen uwe handen?
— Maer wacht (hy laet zyne vingeren tastende over Rinolds
? |
