| Full text |
RINOLD.
Ik jaloersch worden? Eer werd ik jaloersch op de zon
die baer beschynt. (Hy neemt Alwina by de hand en lerdt
ze tot Uther ; deze omhelst haer hertelyk, doch vol eerbied ,
— en vaegl ter sluiks eene traen uit zijn oog.
UTHER.
Dat is beerlyk, kinderen, overeerlyk ; — doch niet altyd
mogen wy liefkozen, er moet ook gearbeid worden : arbeid
is eene kruidery, welke alle vreugde smakelyk houdt. (Zot
Rinold.) Rinold, daer ginder op den dooden akker, by het
graf dat ik delfde toen gy voor myne hut verscheent, vindt
gy myne spade; laet hel u wel gevallen den begonnen kuil
tot op zyne behoorlyke diepte te graven; valt u in den
eerste de spade wat zwaer, weldra zult gy dezelve met
zooveel gemak als de harp hanteren. (Tot Alwina.) En gy,
Alwina, vermits gy u als myne dochter wilt gedragen, doet
wat ik aen deze zoû gebieden : hier hebt gy eene sikkel,
gaet en vergadert daermede voedsel voor het beest dat in
ons bestaen moet helpen voorzien. Ik zal ondertusschen
voor het avondeten zorgen. (Rinold en Alwina kussen
elhanderen nogmaels en spoeden zich vervolgens, hand aen
hand en al huppelende, raer hun werk.
Tweede toomeel.
UTHER, alleen.
Die jonge lieden! — ik weet nict of ik ze gelukkig of
ongelukkig, dwaes of verstandig moet noemen. Dat kust,
dat lacht, dat huppelt, en misschien is op dit oogenblik de
onweêrswolk, wier bliksems hunne hoofden moettreffen,
aen den bemel reeds opgedaegd ! — Ik kan moeielyk gelooven
dat hun verblyf alhier vcor koning Dorglas lang onbekend
zal blyven. — En nogtans waer konden zy zich met min
? |
