| Full text |
HURST.
Myn heer, ik ben maer een eenvoudig mensch, maer een
stalknecht; doch hetgeen ik beloof houd ik, al wildede koning
my zelfs tot zynen schoonzoon maken, indien ik het verbrak.
ALWINA.
Goede man, is-dan myne vlugt reeds ten hove bekend ?
HURST.
Ik hoop neen, genadige prinsesse. Ik lag in den stal by
de peerden, toen de edele heer (hy wyst op Rinold) binnen
trad en de telle der prinsesse opzadelde; ik hield hem,
vergeef my edele heer (hy maekt eene buiging voor Rinold),
voor een dief en deed alsof ik sliep, want ik was bang voor
zyn ontbloot zweerd. Doch toen ik zag dat myne genadige
prinsesse op het peerd steeg en naest den edelen heer
wegreed, viel het my in dat men my zeker dooden zoùû,
omdat ik niet goed wacht gehouden had, en nu ontvlugtte
ik ook. De versche hoefslagen in ’t woud brachten my
herwaerts.
ULFAR.
De versche hoefslagen? — O Rinold dan zal het hier
„geen blyven voor u zyn. — Maekt u op en ontvliedt.
RINOLD.
Waer heen?
ULFAR.
Helaes, myn geslacht is uitgestorven, de vrienden myner
jeugd zyn door de gansche weereld verspreid; maer ge-
„lukkig heb ik er toch nog éénen overgehduden. Hier by
“myne legerstede, in dat kleine vensterken vind gy eenen
gebroken armband; neemt dezen weg, bewaert hem wel
en spoedt u naer Korvath. Daer in eene hut zoo arm als
He onze woont cenen doodgraver, Uther genaemd ; toont
lien man der ring en hy zal u en uwe vrouw opnemen,
lsof gy zyne eigene kinderen waert.
ALWINA.
Op dan myn Rinold! (Rinold heeft ondertusschen den
vrmband gevonden.) Hurst, gy blyft hier, past den eer-
? |
