| Full text |
RINOLD.
Toen ik haer de eerste’ mael zag. Dit is nu ruim vyf
maenden geleden; het was toen wy ten hove verzocht
waren, waer ik den eersten keer de eer zoù hebben voor
den koning te zingen.
Heugt het u nog, vader, hoe in den beginne myne stem
zuiver en zonder angstvalligheid klonk, en hoe vaerdig myne
hand de zilveren snaren der harpe sloeg; doch hoe later, op
eens myne stem dof en trillend werd en myne hand schier
langs de harpe nederviel. (Tot Alwina.) Toen zag ik u,
schoone koningsdochter, uw groot blauw oog rustte op myn
wezen en myne oogen zegen vol verwarring naer den grond,
Ik was niet bekwaem myn lied te voleinden en beschaemd
sloop ik weg onder den hofstoct. — Toen zaeide Aiwioa
het zaed der liefde in mynen boezem, en gy, vader, bragt
het tot rypheid.
}
ULFAR, verwonderd.
Ik, Rinold?
RINOLD.
Ja, gy vader. Toen ik u naer huis vergezelde, vraegdet
gy naer velen van de hovelingen, die gy voormaels gekend
had en deed my ook de vraeg, die my eeuwig onvergeetlyk
blyft : « Hebt gy ook de schoone koningsdochter beschouwd?
kunt gy my wel hare gestalte beschryven. » Vader, zoo gy
toen uwen Rinold hadt kunnen zien, zoudt gy de bekentenis
van zyne liefde op zyn wezen wel bemerkt hebben. — Ik
beschreef u daerop de schoone koningsdochter, zeker zeer
onvolmaekt, want de bekwaemste schilder zoû hare uitste-
kende schoonheid niet malen….
ALWINA, aen Ulfars hals.
Vader, uw Rinold vleit.
ULFAR.
Niet zoo, myne dochter, het gloeien uwer wangen
vestigt dat hy waerheid spreekt.
Gj
D
1
? |
