eee

  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
   

stand kwam terug, met koele gulven: er daalde ’n mistige kalmte
in ’m; hij hoorde de stilte breken en gonzen in z'n ooren en
zuchtte: »Nja, nja.

— Oe iest jonge, zai-de gheried«? Ze had d'r mooie beenen
opgestoken en in de lucht gespreid; door de spleet van d’r broek
zag David d'r ruig-zwarte dier-schoot rauw geopend:
| — Ik kom«, zei-die met trillende lippen... »Ik kòme!

Lacherige wellust zijn denken verbijsterde met polse-kloppende
bloede-branding …. de kleeren schéurde hij zich van ‘tlijf.… en gierend
van begeerte wierp-ie zich in de hel van ’r kokende dijen……
t bed schòkte van hun geil-goddelijke hartstocht-stuipen.

Dien avond zocht-ie Levie op; vertelde ’m alles met afgewenden
blik. »Levie ’ksméék je, ga d'r morge hale van de statie; doe
alles wat je kan, dat ze t me pardonneert. Ik weet ’t, ik bin
n ploert, ’n smeerlap, ’n schurk, àlles wat je wil... mar ask d'r
| niet terugkrijg, dan bin ’k verlo-ore, dan maakt die meid me
| kapot. O God Levie, ’n kool vuur, vuur. Ze zuigt 'n man uit tot
| op ’t gebeente. Mijn kindere, mijn Manuel, die legge me foor me
maag: Ik mot ze zien, ’k mot ze nog éen maal zien. Geen por-
tretje heb ’k fan ze, niks dat ’k bij: me kan drage. O Levie, as
| ’k d'r nog terugkrijg dan kan ze me misschien nog tege-houe, ik
wil alles voor d’r doen, ik wil voor de kindere werreke tot ’k dr
| bij neerleg. O God, o God, Levie leg d’r alles uit. Wat mot d'r
| worre van mijn twee kleine kindere, mijn schape, mijn twee
engele van kindere. Ik heb geen cent meer, geen cent meer.
Vijftig frank heb ’k nog. Neem dat bij je, foor de kindere. Niks
kan ’k ze meer gewe. Neem dat bij je Levie, anders nolt ze me
| dat òòk nog af…. Ha-ha-ha-ha-hà…. » Juffrouw oi« het-ie d'r genoemd.
| Eevie likte. zilte’ tranen uitwzion baard mean beethopudenhande
haren. Schudde toen langzaam ’t hoofd met de bespiegelende oogen:
| — Ik zal mijn best doen Peereboom.
| Ze waren in z’n slecht-onderhouden huurkamer. Dagbladen en
|
|

 

paperassen lagen over bed en tafel verspreid. De schoorsteenmantel
was bedolven onder boeken. Op ’n stoel: ’n bordje met ’n paar
sneden grauw brood.
| David begreep niet waarom Levie 'm meetrok naar ’n hoek,
| ’n kaars deed vlammen en ’n groote Marx-kop plechtiglijk belichtte.
— Die kè-je niet meer, hè Peereboom?
— Och, praat me dàar niet van... O, o, o! mijn kindere, Gotto-
god mijn twee schape.
— Hij moest je méer zijn als Jezus voor ’n Krist.
— Mijn kindere, mijn arreme kindere .…
— Dènk toch nà Peereboom, hij kan je troosten en hellepe.…